5 χρόνια χωρίς τον Χαρίδημο

Του Γιάννη Καρακάση MW

5 χρόνια χωρίς τον Χαρίδημο και η απώλειά του είναι αισθητή στο καθένα μας με διαφορετικό τρόπο. Η παρουσία του από την άλλη, ίσως τώρα είναι ακόμη πιο έντονη στα οινικά δρώμενα - και όχι μόνο - της μικρής μας χώρας. Τα κρασιά που δημιούργησε είναι καθημερινά μέρος της συζήτησης στους οινικούς κύκλους, είτε με τα συναισθήματα που προκαλούν στην δοκιμή τους είτε με τα επιφωνήματα έκπληξης για τις τιμές τους που έχουν εκτοξευθεί λόγω σπανιότητας. Για παράδειγμα ο Μύλος του 2016 από τα 29 ευρώ το 2019 έχει σκαρφαλώσει στα 200 ευρώ χωρίς αυτό να έχει μειώσει καθόλου την δίψα των ορκισμένων στο όνομά του οινόφιλων. Το ίδιο συμβαίνει και με τους Λούρους και το Cuvee 15 πριν τη χρονιά του 2016. 

Πολύ πιο σημαντική όμως από την αξία που έχουν λάβει οι παλιές χρονιές είναι ότι ο Χαρίδημος λάξευσε αρχετυπικά παραδείγματα μίας Σαντορίνης που εκείνος οραματίστηκε. Για αυτό μας λείπει. 

Γιατί ο Χαρίδημος είδε αλλιώς την Σαντορίνη. Την είδε μέσα από τη βιολογική καλλιέργεια παράγοντας σε πολύ δύσκολες εποχές βιολογικά κρασιά, όπως το Αηδάνι και το Cuvee 15. Γιατί κατανόησε ότι όλα ξεκινάνε από το αμπέλι. Την είδε με αυτόχθονη ζύμωση (spontaneous fermentation) και με ζυμώσεις που διαρκούσαν μήνες. Πολλά κρασιά του ξεπερνούσαν τις 60 μέρες ζύμωσης ενώ ο Μύλος του 2014 ζύμωνε για 6 μήνες αλλά και με λίγα υπολειμματικά ζάχαρα που τις περισσότερες φορές κρυβόντουσαν πίσω από τις υψηλές οξύτητες και τα χαμηλά pH.  

Την είδε με skin contact (O Πύργος του 2008 στο πιο ακραίο του παράδειγμα είχε 40 ημέρες επαφή με τα φλούδια) ενώ πειραματιζόταν με χαμηλά θειώδη για να δώσει απλόχερα στο κρασί ότι έκρυβε ένας εξαιρετικής ποιότητας σταφύλι. Κατά αυτό τον τρόπο συχνά το ελεύθερο θειώδες ήταν στα 5 mg/lt και τα ολικά κοντά στα 70 mg/lt, νούμερα εξαιρετικά χαμηλά για τα δεδομένα του νησιού. 

Ο Χαρίδημος ως συνέπεια όλων αυτών των πειραματισμών μας έδωσε τη δική του έκφραση Σαντορίνης. Παχιά και ώριμη με απίθανες πολυπλοκότητες, οξειδωτικές πινελιές αλλά και με μία φοβερή εκρηκτικότητα και φρεσκάδα στο στόμα που ισορροπούσε τα πάντα. Ακόμη και τις ατέλειες. Ένα κρασί μεγάλων συγκινήσεων.

Ο χρόνος που έχει περάσει μας δίνει την απόσταση να εκτιμήσουμε το έργο του και την συνεισφορά του. Και για αυτό μου λείπει ακόμη περισσότερο.

Γιάννης

H  φωτογραφία είναι του Νίκου Κουστένη