Το ελληνικό κρασί στα χρόνια του τούμπα λίμπρε;

Υπάρχει μια άποψη ισοπέδωσης στους ημέρες μας, το κρασί είναι πολύπλοκο, οι γευστικοί συνδυασμοί δεν έχουν αξία, οι sommelier δεν είναι απαραίτητοι. Φυσικά, δεν είναι έτσι. Αν ισχύει κάτι τέτοιο και δεν υπάρχει καμία διαφορά τότε γυρνάμε πίσω στην εποχή του χαλκού. Η μήπως είμαστε ακόμα εκεί;  

Του Γιάννη Καρακάση MW

Έχουν γραφτεί σχεδόν τα πάντα για το περιβόητο δείπνο της επετείου των 200 ετών από την κήρυξη της επανάστασης του 1821. Τόσα πολλά που δεν αποκλείεται αύριο μεθαύριο να γίνει και ταινία. Και ενώ το φαγητό εισέπραξε κατά γενική ομολογία πολύ καλές κριτικές δεν συνέβη το ίδιο για τα κρασιά που αποτέλεσε αντικείμενο έντονης διαφωνίας. Γιατί άραγε, τι συνέβη εκεί; 

Πολλά από τα ζητήματα της επιλογής των κρασιών ανέδειξε εύστοχα ο Ντίνος Στεργίδης στο άρθρο του στο FnL με το οποίο και συμφωνώ σε μεγάλο βαθμό. Όμως το θέμα δεν είναι μόνο το δείπνο αυτό, πάει πολύ πιο μακρυά και δείχνει τις αδυναμίες του ελληνικού κρασιού που στην πρώτη πρόκληση εμφανίζεται γυμνό, αόρατο και ουσιαστικά απών.

Ας δούμε τα θέματα που ξεπροβάλλουν ένα-ένα. 

Μήπως θα είχαμε αποφύγει όλη αυτή την παραφιλολογία αν τις επιλογές τις είχε κάνει ένας επαγγελματίας του κρασιού; Υποθέτω πως ναι. Η επιλογή ενός επαγγελματία δεν θα έχει φέρει όλη αυτή τη συζήτηση. Ενδεχομένως να είχε προκαλέσει μία άλλη, με το πόσο αντικειμενική θα ήταν η επιλογή των κρασιών, αλλά αυτό θα ήταν άλλη μία δακρύβρεχτη ιστορία. 

Θα έπρεπε στα επίσημα δείπνα να σερβίρονται κορυφαία ελληνικά κρασιά; Υποθέτω πως επίσης ναι. Δεν θα έπρεπε όπως προσέχουμε το φαγητό με κορυφαίους σεφ να προσέχουμε και το κρασί; Αλλιώς θα τους βγάζαμε πιτόγυρο και χύμα από το (το καλό) βαρέλι του παππού στο γνωστό ταβερνοπότηρο. 

Tέθηκε η έννοια μικρός και μεγάλος παραγωγός. Υπάρχει τέτοια δίλημμα; Αυτό κατά τη γνώμη μου δεν είναι πραγματικό δίλημμα αλλά συζητείται μόνο για λόγους λαϊκισμού και εντυπώσεων. Καλά κρασιά μπορούμε να βρούμε και από μικρούς παραγωγούς των είκοσι ή τριάντα χιλιάδων φιαλών και από μεγάλους των εκατομμυρίων. Όπως μπορούμε να βρούμε και μέτρια. Δεν είναι εκεί το θέμα ας μην πέφτουμε στην παγίδα των μεν και των δε. 
Άλλο είναι το ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί; Πρόκειται για ένα κρασί που ανοίγει μια οινική συζήτηση; Και δεν εννοώ συζήτηση αμφισβήτησης μην πάει εκεί το μυαλό σας αλλά συζήτηση οινική; Αν ναι καλώς επιλέχθηκε. 

Θα θυμούνται οι καλεσμένοι τι ήπιαν την προηγούμενη ημέρα; Δεν έχω την παραμικρή ιδέα και να πω την αλήθεια δεν με απασχολεί. Υποθέτω όμως πως ναι αν κάτι τους άρεσε. Κάπως έτσι λειτουργεί ο ανθρώπινος εγκέφαλος, ανακαλεί γεύσεις που του κάνουν κλικ, τις καταγράφει και τις κάνει σταδιακά μνήμες για να τις ανακαλεί στο μέλλον. Κάπως έτσι δεν περιμένουμε να κερδίσει τις εντυπώσεις η ελληνική οινογαστρονομία; Με την καταγραφή μνημών. Αλλά αν δεν τους νοιάζει τι θα φάνε ή τι θα πιουν γιατί μπαίνουμε στον κόπο της προετοιμασίας και σχεδιασμού επίσημων δείπνων; Μήπως να τους πάμε για μεγαλύτερη ευκολία στην καντίνα στη Μαβίλης για διπλό βραστό και μία μπύρα ή σε ένα κουτούκι στην Πλάκα για μπακαλιαράκια; 

Γίνεται να είναι όλοι ευχαριστημένοι με τις επιλογές; Με τίποτα. Και σε καμία περίπτωση. Ειδικά στην Ελλάδα. Αυτό όμως δεν πρέπει να μας σταματά από το κυνηγάμε τη μεγάλη εικόνα, του ωραίου, καμιά φορά του ρομαντικού και του άπιαστου.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το ελληνικό κρασί έχει κάνει συγκριτικά τεράστια άλματα τις τελευταίες δεκαετίες με σοβαρές δουλειές μικρών και μεγάλων παραγωγών που εκφράζουν με θαυμάσιο τρόπο κάποια από τα πραγματικά μοναδικά τερουάρ στο κόσμο. Mε εξαιρετικές δουλειές στο αμπέλι, με πειράματα στο οινοποιείο, με στρατηγικά σχέδια και ποικιλίες πρεσβευτές, με εξωστρέφεια από μεγάλη μερίδα παραγωγών. Μετά όμως τσιμπιέμαι και αναρωτιέμαι. Πήγαμε μπροστά ή μήπως είμαστε ακόμα στην εποχή του τούμπα λίμπρε; Και μια που είπα τούμπα λίμπρε, γιατί δεν τους βγάλαμε ένα νέας κοπής μοντέρνο Ρητινίτη το κατεξοχήν ελληνικό κρασί; Είστε ελεύθεροι να απαντήσετε και στα δύο ερωτήματα. 

Καλή Κυριακή 

Γιάννης