Τρεις ώρες στη Λεμεσό

Του Γιάννη Καρακάση MW

Η Λεμεσός είναι μία σύγχρονη πόλη με πληθυσμό περίπου 237.000 κατοίκους. Βρίσκεται στο νοτιότερο τμήμα της Κύπρου, χτισμένη αμφιθεατρικά πάνω στον Κόλπο Ακρωτηρίου, μεταξύ δύο αρχαίων πόλεων, της Αμαθούντας στα ανατολικά, και του Κουρίου στα δυτικά. Έχει ταξινομηθεί από το Trip Advisor ως ο τρίτος ανερχόμενος προορισμός στον κόσμο ενώ κατατάσσεται 89η παγκοσμίως στην έρευνα για την ποιότητα ζωής της Mercer. 

Έχοντάς την επισκεφθεί δεκάδες φορές τα τελευταία πέντε χρόνια έχω να πω ότι είναι μία πόλη γεμάτη ζωή, με παλμό και δίψα για νέα πράγματα (το κρασί ανάμεσά τους σε πρωταγωνιστικό ρόλο). Μία πόλη αντιθέσεων που δεν παύει να με εκπλήσσει καθώς το μοντέρνο και το παραδοσιακό συνυπάρχουν με ένα μαγικό τρόπο. Στην αρχιτεκτονική, στη γαστρονομία, στο κρασί, στη νοοτροπία. Παντού. 

Είπα γαστρονομία και κρασί. Αλήθεια πόσα πράγματα μπορεί να ανακαλύψει κανείς αυστηρά σε ένα τρίωρο, πόσες γεύσεις μπορεί να εξερευνήσεις; Αυτή ήταν η ιδέα πάνω στην οποία βασιστήκαμε για την εξερεύνησή μας στην πόλη. Ένα γρήγορο tour στη Λεμεσό Κυριακή απόγευμα με αστραπιαίες στάσεις μαζί με το συνεργάτη μου Χριστόφορο (κατά κόσμο Χριστόφορο Χριστοφή και το άλλο μισό του First Growth Wine School). Οι κανόνες ήθελαν την παραγγελία ενός μόνο πιάτου ή λιλιπούτια πιατάκια αν μιλάμε για μεζέδες. Και μέχρι 30 λεπτά pit stop σε κάθε μέρος, μετά υπήρχε ο κίνδυνος μεταμόρφωσης σε κολοκύθα.   

19.30 Αναχωρήσαμε από τη βάση μας στο γεμάτο θετική ενέργεια Alasia Boutique Hotel και παρκάραμε σχετικά εύκολα και γρήγορα στο κέντρο της πόλης. Ευτυχώς αποφύγαμε την επίδειξη του αυτόματου παρκαρίσματος της GLA που μας πήγαινε με φόρα σε ένα άλλο παρκαρισμένο αυτοκίνητο.   

19.45 Καθίσαμε στον υπέροχο κήπο του Gin Garden για να ξεκινήσουμε όπως αρμόζει με ένα Gin Tonic από το προσωπικά αγαπημένο Monkey 47. Καλοφτιαγμένο με μεράκι και ένα απαλό τόνικ μας οδήγησε στη δοκιμή ενός Μοσχοφίλερου από την ενδιαφέρουσα wine list. Παραγγείλαμε το Route Gris του οινοποιείου Τρουπής μία συναρπαστική εκδοχή Μοσχοφίλερου σε γκρι-ροζ αποχρώσεις. Αυτές οι νέες προσεγγίσεις του Μοσχοφίλερου δίνουν νέα ώθηση και ενδιαφέρον στην αγαπημένη ελληνική ποικιλία και είναι ιδιαίτερα απολαυστικές all year round. Η τιμή της φιάλης στα 21 ευρώ. Εξαιρετική.  

20.57 Μετά την μοναδική αυτή στάση φτάσαμε στο Zester παραγγέλνοντας μία μοβ πίτσα viola με περουβιανές πατάτες, μοτσαρέλα, βασιλικό και guanciale από το Rafael’s food truck. Εξαιρετική με πολύ λεπτό και τραγανό ζυμάρι συνοδεία και εδώ Humor IPA. 

21.40 Λίγο πριν τις 10 καταφέραμε τελικά και βρήκαμε θέση σε ένα κυπριακό καφενείο με το όνομα Χουζούρι όπου δοκιμάσαμε παραδοσιακό μεζέ και Ζηβανία Λοελ. Eίναι η Ζηβανία που κυκλοφορεί ευρέως σε πολλά σημεία λίγο πιο πλούσια και λιπαρή από τις ραφιναρισμένες εκφράσεις του Τσιάκκα και του Βουνί Παναγιά που προτιμώ. 

22.10 Το παγωτό είναι πάντα μεγάλο ένα ερωτηματικό. Επιμένοντας κυπριακά αξίζει να δοκιμάσετε παγωτό παπουτσόσυκο που είναι το φραγκόσυκο στα κυπριακά. Το εντοπίσαμε στο Gelato Mio και ήταν εμπειρία. Όμως επειδή τίποτα δεν είναι σαν το καλό παγωτό φυστίκι (αυτό που δεν είναι καταπράσινο αλλά περισσότερο γκρι) ψάξαμε λίγο ακόμη και το εντοπίσαμε στο Gelatofabio στη μαρίνα της Λεμεσού.

To Puesta Oyster Bar βρίσκεται στην παραλία της Λεμεσού και αποτελεί στάση σε κάθε ταξίδι στην Κύπρο. Εδώ θα βρείτε αναρίθμητες επιλογές από στρείδια. Για παράδειγμα αυτή τη φόρα δοκίμασα Josephine και διάφορα sizes Normandy ενώ παλαιότερα τα διάσημα Gillardeau. Και η λίστα βρίσκεται σε ανοδική τροχιά με τον Κυριάκο και τον Γιώργο να ψάχνονται για νέα και ενδιαφέροντα κρασιά. Δοκίμασα ένα πολύ ωραίο και απολαυστικό Luis Seabra Alvarinho Granti Cru με χαρακτήρα και φινέτσα.