Κρασί και πυρηνική φυσική

Αυτά που λέει σε δύο λεπτά η Natasha τα έχω και τα έχουμε ξαναπεί και γράψει αρκετές φορές. Νιώθω όμως ότι πρέπει να ξανατονιστούν. Τι δηλαδή; Ότι πρέπει να απλοποιήσουμε το κρασί και να εκπαιδεύσουμε τον κόσμο με άξονες απλούς βασικούς πυλώνες. Και ότι ειδικά για τους πολύ ειδικούς του κρασιού που εκείνη το περιορίζει μόνο στους Masters of Wine (γιατί απευθύνεται σε αυτούς) αλλά ''θα ήθελα να το επεκτείνω'' σε όλους όσους έχουν τουλάχιστον μία σημαντική πιστοποίηση ή διεθνή αναγνώριση ότι δεν είναι (αν υπήρξαν ποτέ) οι άνθρωποι με τα ριγέ κοστούμια και τις φανταχτερες προφορές.  Αντίθετα υπάρχει μία πολύ μεγάλη ποικιλομορφία με όλο και περισσότερες γυναίκες και μέλη από 35 διαφορετικές χώρες.

Στην συνέχεια επισημαίνει τρία σημαντικά σημεία. Ότι το κρασί για τους περισσότερους ανθρώπους είναι τρόπος ζωής που περιλαμβάνει επίσης το φαγητό και ότι δεν αποτελεί από μόνο του αυτοσκοπό. Θα συμπληρώσω και θα το αναλύσω λίγο παραπάνω ότι ναι το κρασί είναι lifestyle προϊόν, δεν είναι ντομάτα, μαρούλι ή πατάτα. Οφείλει ως lifestyle προϊόν να έχει μία μοναδικότητα που μέσω αυτής επιτρέπει στον καταναλωτή να αυτοπροσδιορισθεί. Βεβαίως μπορεί να συνδεθεί και με άλλες δραστηριότητές όπως ο οινικός τουρισμός ή με πιθανά οφέλη για την υγεία σε λελογισμένη κατανάλωση. Όλα αυτά οριοθετούν το πλαίσιο του lifestyle. To θέμα είναι θεωρώ να εντάξουμε το κρασί στη σωστή κατηγορία ως κάτι μοντέρνο και όχι συντηρητικό. Μπορούμε να το τοποθετήσουμε δίπλα σε ο,τι είναι πιο ανερχόμενο και δημοφιλές; Aν ναι θα έχουμε πετύχει, αν όχι ας μην αναρωτιόμαστε γιατί δεν πάμε μπροστά. 

Το δεύτερο σημείο είναι η εκπαίδευση στους ανθρώπους με ένα προσιτό τρόπο. Να κατανοήσουν δηλαδή ότι μπορούν να αντιληφθούν αρώματα και γεύσεις και ότι αυτό δεν είναι όπως συνηθίζω να λέω rocket science. Πιθανώς να άρεσε σε κάποιους να ισχυριστούν κάτι τέτοιο, στην πράξη δεν ισχύει. Όπως μπορούν να καταλάβουν ένα πιάτο φαγητό μπορούν να καταλάβουν αν ένα κρασί μυρίζει μπανάνα ή κεράσι. Άρα είναι πολύ σημαντικό να δείξουμε έμπρακτα στον καταναλωτή ότι μπορεί και αυτός. Όπως καταλαβαίνει ότι αυτό που μυρίζει είναι τυρί ή κολοκύθι άλλο τόσο εύκολο είναι να αντιληφθεί τέσσερα βασικά αρώματα. 

Στο τελευταίο της σημείο η Natasha Hughes τονίζει ότι πρέπει πείσουμε ότι το κρασί δεν είναι μόνο για τους φιγουρατζήδες (posh στο κείμενο) ανθρώπους αλλά για όλο τον κόσμο. Και νομίζω ότι και αυτό γίνεται αν κατανοήσουμε τις βασικές κατηγορίες κρασιού. Τα κρασιά μαζικής παραγωγής που βγαίνουν σε τεράστιες ποσότητες από μεγάλες στρεμματικές αποδόσεις με μέτρια πολυπλοκότητα και που απευθύνονται στον βασικό καταναλωτή. Και η δεύτερη είναι τα κρασιά terroir που φανερώνουν σε μεγάλο βαθμό την γεωγραφική τους καταγωγή και που διαθέτουν πολυπλοκότητα αρωμάτων και ξεχωριστό χαρακτήρα. Αυτά τα κρασιά απευθύνονται σε έναν πιο σοφιστικέ καταναλωτή.

Στην πιο απλή του μορφή το κρασί είναι πολύ ξεκάθαρο και απλοϊκό. Είναι μόνο μούστος που έχει ζυμώσει και που δεν χρειάζεται να ξέρεις απέξω το Oxford Companion to Wine. Για όσους όμως θέλουν να μάθουν κάτι παραπάνω αυτή είναι μία φυσιολογική εξέλιξη στην πορεία ενός καταναλωτή που βοηθάει αποδεδειγμένα στην μεγιστοποίηση της απόλαυσης.