Το ελληνικό κρασί που εκπλήσσει...

Κρασιά που δεν χρειάζεται να τα παλαιώσεις ντε και καλά δύο δεκαετίες και βάλε μήπως και καταφέρεις να περάσεις καμήλα από το μάτι της βελόνας αλλά κρασιά σφιχτοδεμένα χωρίς να είναι αυστηρά ή άγουρα. Κρασιά απολύτως απολαυστικά!

Πάνω από όλα είναι η φοβερή έκπληξη όταν πιάνεις στα χέρια σου μία ''καθημερινή'' φιάλη που δεν φτιάχτηκε για να ''δοξαστεί'' αλλά για να δώσει την παραπάνω απόλαυση και που έχει παλαιώσει υπέροχα προσφέροντας μία άλλη διάσταση γεύσεων και πολυπλοκότητας. Και όταν συζητάμε για παλαίωση, ειδικά στα κόκκινα, εννοούμε τουλάχιστον 12 έως 15 χρόνια ηλικίας όπως αναφέρθηκα σχετικά πρόσφατα. Στο απόγειο της ωριμότητας δηλαδή, εκεί που μπορείς να εκτιμήσεις το μεγαλείο ενός παλαιωμένου κρασιού που δεν άντεξε απλά στον χρόνο αλλά παραδόξως έγινε και καλύτερο. 

Και ενώ έχω αναφερθεί για τα λευκά κρασιά ουκ ολίγες φορές, που μόνο εμείς θέλουμε τα φρέσκα χρονιάς 2018 ενώ στο εξωτερικό θέλουν πιο πίσω χρονιές, που καίμε το υπερόπλο μας προσφέροντας την τρέχουσα χρονιά όταν η Σαντορίνη θέλει τουλάχιστον δύο με τρία χρόνια στην φιάλη να ξεδιπλώσει τα επίπεδα πολυπλοκότητάς της, δεν έχω αναφερθεί εκτενώς στα κόκκινα. Φυσικά δεν παλαιώνουν εξίσου ικανοποιητικά όλα τα κρασιά, είτε είναι λευκά είτε είναι κόκκινα. Υπάρχουν πολλά εξαρτάται. Όμως ένα κρασί τερουάρ έχει τη στόφα του νικητή που σε συνδυασμό με μία ποικιλία που της ταιριάζει η γοητεία της ωρίμασης κάνουν τη διαφορά. Έχω σκοπό να γράψω σύντομα αναλυτικά για την παλαίωση στα κόκκινα γιατί νιώθω ότι κάθε δύο χρόνια είναι σαν να ανακαλύπτουμε τον τροχό ενώ τα πράγματα είναι κρυστάλλινα ξεκάθαρα. 

Μέχρι τότε όμως θα κάνω εισαγωγή με δύο κρασιά που δοκίμασα τον τελευταίο μήνα και που ακόμα τα γεύομαι. Κρασιά που δεν φτιάχτηκαν για να δοξαστούν αλλά για να τα απολαύσουμε (πιο νωρίς), το ένα στα 16 χρόνια ηλικίας και το άλλο ακουμπώντας την εικοσαετία που με εντυπωσίασαν με την φινέτσα, το άρωμα, την υφή και την σταθερότητα στο χρόνο.

Κάνω μία παρένθεση να πω ότι φυσιολογικά υπάρχουν και απογοητεύσεις όπως για παράδειγμα μία φιάλη Οικονόμου 2001 βαθιά οξειδωμένη (ακόμη και για μένα) όμως αυτό δεν αλλάζει την ουσία όσων λέω επαληθεύοντας ταυτόχρονα το εξαρτάται της προ-προηγούμενης παραγράφου. 

Το πρώτο κρασί ήταν το Κτήμα Γεροβασιλείου Ερυθρό 2001, ένα χαρμάνι Syrah, Merlot και Grenache εκείνη την εποχή, που είχα την ευκαιρία να δοκιμάσω στην κάθετη που συντόνισα στο Umami Thessaly. Εντυπωσιακή βαθιά μύτη με αποξηραμένα φρούτα, αριστοκρατικό δέρμα, δαμάσκηνο και τομπάκο σε ένα St Emilion στυλ κρασιού με ένα στόμα ποίημα, μέτριου βάρους με τις νότες της οξείδωσης να προσδίδουν περισσότερο βάθος και που παρέμεινε στην ίδια κατάσταση χωρίς να ξεκινήσει την κατηφόρα σε όλη την διάρκεια του masterclass. Κάτι που δείχνει ότι έχει και άλλο χρόνο μπροστά του.  

Το δεύτερο είναι ο Κοκκινόμυλος Τσέλεπου 1998 σε μία σπάνια φιάλη της πρώτης χρονιάς του Κοκκινόμυλου φλερτάροντας τα 20 έτη ηλικίας και με 13% παρακαλώ αλκοόλ. Μία φοβερά απολαυστική φιάλη όπου νιώθεις ότι αρμονία, γλύκα και επίγευση φτάνουν στο νήμα την ίδια ακριβώς στιγμή σε ένα τέλειο συγχρονισμό.  

Και επίτηδες δεν πάω σε Ξινόμαυρα, Cabernet Sauvignon και άλλες κλασικές ποικιλίες που παλαιώνουν πανευκολούρα που λέει και ο γιος μου. Τα αφήνω για πιο μετά και κάνω το case μου σήμερα με Merlot και Syrah.

Για το ελληνικό κρασί που εκπλήσσει θετικά.