Η πρόκληση των ελληνικών ποικιλιών

Του Γιάννη Καρακάση MW

Αυτό είναι το πρώτο μπλογκ άρθρο για το 2022. Θα μπορούσαμε να συζητήσουμε πολλά θέματα κάποια ενδεχομένως πολύ πιο πιασάρικα, όμως νιώθω ότι η αρχή πρέπει να γίνει από τις ελληνικές ποικιλίες. Αν κάτι μας ξεχωρίζει ως χώρα και μας ορίζει οινικά είναι η πληθώρα των αυτόχθονων, ελληνικών, γηγενών ποικιλιών μας. Το περίπου 90-95% του αμπελώνα μας φύεται με αυτές. Φυσικά αυτό δεν υποβαθμίζει το ρόλο των διεθνών ποικιλιών για τις οποίες έχω αναφερθεί αναλυτικά στα Οι διεθνείς ποικιλίες δεν έχουν πει την τελευταία τους λέξη και Υπάρχει χώρος για τις διεθνείς ποικιλίες στην Ελλάδα; Παρόλα αυτά ότι γνωρίζουμε συχνά είναι αυτό που υπάρχει στην επιφάνεια και νομίζουμε ότι το κατέχουμε με ένα απλό σκρατς. Στην πραγματικότητα απαιτείται έρευνα ετών και πολύ βαθύτερο ψάξιμο μήπως και μάθουμε κάτι ειδικά σε ποικιλίες που εμφανίστηκαν τα τελευταία δέκα χρόνια. Πόσα πράγματα άραγε είναι καταγεγραμμένα για αυτές; Nα απαντήσω με το χέρι στην καρδιά. Για αρκετές από αυτές, ελάχιστα. 

Την προηγούμενη Δευτέρα ολοκληρώσαμε μαζί με την Ευμορφία Κωστάκη το πλήρες κείμενο για το Μαυροτράγανο μία ποικιλία που βρίσκεται στο επίκεντρο της οινικής συζήτησης.  Έτσι πλέον στο Greek Varieties μέρος του karakasis.mw υπάρχουν στα Αγγλικά μάλιστα οι πλήρεις οδηγοί για 19 από τις αρχικές 31 ποικιλίες που είχα συμπεριλάβει. Όσο προχωράω σε πιο σπάνιες ποικιλίες οι λέξεις λιγοστεύουν. Στο Ασύρτικο είναι κοντά στις έξι χιλιάδες λέξεις αν θυμάμαι καλά, στο Αγιωργίτικο (σε συνεργασία με τον Καθηγητή Κουνδουρά) και στο Ξινόμαυρο (σε συνεργασία με τον Καθηγητή Κοτσερίδη) περίπου τέσσερις χιλιάδες. Στο Μαυροτράγανο λιγότερες αλλά τελικά βρήκαμε πολύ υλικό από βιβλιογραφία. έρευνες και συνεντεύξεις από παραγωγούς. Είναι ένα ταξίδι λίγο στο άγνωστο αλλά έχει μία άγρια ομορφιά. Νιώθεις λίγο ως ένας μικρός εξερευνητής που καλείσαι να προχωράς με όλο και λιγότερα διαθέσιμα στοιχεία.. Για να δούμε πόσες πληροφορίες θα βρούμε για ποικιλίες όπως το Βραδιανό, το Χυδηριώτικο, το Βλάχικο, το Μούχταρο ή τη Χλόη. 

Ένα πολύ ενδιαφέρον σημείο είναι τι ανακαλύπτεις στην πορεία. Για παράδειγμα τα διάφορα terroir του Αγιωργίτικου, ή ότι η Νεγκόσκα δεν μαλακώνει το Ξινόμαυρο στο χαρμάνι της Γουμένισσας (οι παραγωγοί της περιοχής μιλάνε για μία εξίσου ή και περισσότερο τανική ποικιλία) ή ότι το Λιάτικο δεν ωριμάζει τον Ιούλιο (μέσα Αυγούστου στις Δαφνές και Σεπτέμβριο στη Σητεία). 

Οι ελληνικές ποικιλίες δεν σταματούν να μας εκπλήσσουν. Αυτή είναι η πρόκλησή τους και η μαγεία τους και θέλω να την εξερευνήσω.

Καλή χρονιά

Γιάννης