Η τυπικότητα πρέπει να είναι γραμμένη στην πέτρα;

Tου Γιάννη Καρακάση MW

Όπως έχω γράψει παλαιότερα στο Ποιο κρασί είναι τυπικό και ποιο όχι; η τυπικότητα είναι ένας υποκειμενικός και μη μετρήσιμος όρος που προκαλεί συζητήσεις στους δοκιμαστές κρασιού. Η τυπικότητα δεν πρέπει να απασχολεί τον απλό καταναλωτή που απλώς θέλει να πιει ένα κρασί που του αρέσει αλλά γίνεται σημαντική όταν αξιολογούνται κρασιά από επαγγελματίες. 

Ti σημαίνει ότι ένα κρασί δεν είναι τυπικό; Μετά από πολλές οινικές συζητήσεις και αναζητήσεις θα τολμήσω να απαντήσω ΤΙΠΟΤΑ. Σημαίνει απλά ότι δεν είναι όπως το έχουμε μάθει, δεν είναι όπως το περιμένουμε! Και αυτό είναι κακό; Aντίθετα θα έλεγα, δεν το βλέπω καθόλου προβληματικό, αρκεί να τηρείται ο ένας και απαράβατος κανόνας: ότι λέει η ετικέτα να ισχύει και στο περιεχόμενο, ο οινοποιός να είναι δηλαδή απολύτως ειλικρινής με το προϊόν του. Αν δηλαδή γράφει Νεμέα το Αγιωργίτικο να είναι από τη Νεμέα, αν λέει Νάουσα ή Σαντορίνη από τις αντίστοιχες περιοχές.

Ειδικά δε για τις ελληνικές ποικιλίες για τις οποίες οι γνώσεις που διαθέτουμε αυτή τη στιγμή είναι επιπέδου του δημοτικού (μην ξεχνάμε την μόλις πρόσφατη καταγραφή τους και κλωνικά) η όποια συζήτηση για αυστηρή τυπικότητα θεωρώ ότι είναι αβάσιμη. 

Η τυπικότητα δεν θα πρέπει να γραμμένη στην πέτρα. 

Τι σημαίνει μη τυπικό ; Δηλαδή πρέπει όλα τα Μοσχάτα να μυρίζουν ροδοπέταλα ; Αν κάποιο είναι πιο συγκρατημένο δεν είναι τυπικό; Tότε δεν θα είχαμε το Mανουσάκης Μοσχάτο Σπίνας. Αν κάποιο κάνει αυτόχθονη ζύμωση θα πρέπει να το σταυρώσουμε και να πάει στον κάδο απορριμάτων; 

Θα πρέπει η Μαλαγουζιά να μην δει ποτέ βαρέλι; Τότε δεν θα είχαμε τις νέες Λατύπες από το Κτήμα Άλφα η τη Vre από το Κτήμα Χατζηβαρύτη (με αυτόχθονες ζύμες). 

Θα πρέπει όλα τα Ασύρτικα να είναι ανοιχτόχρωμα και με αρκετά θειώδη; Αν ναι δεν θα είχαμε τα κρασιά του μεγάλου Χαρίδημου...ή τις νέες outside the box προσπάθειες από το Σπύρο Χρυσό ή δεν θα είχαμε τον Πάππα του Καραμολέγκου ή την Plethora του Βασάλτη από τις πιο μη τυπικές Σαντορίνες και τα δύο.

Θα πρέπει όλα τα Σαββατιανά να είναι απλά κρασιά με αχλάδι και μήλο; Aν ναι δεν είναι τυπικό το Honores του Παπαγιαννάκου, το Cuvee Vounο του Μυλωνά ή το 'Αωτον Σαββατιανό.

Τι είναι τυπικό για μια Λημνιώνα το βαρελάτο στυλ ή το πιο απαλό και ραφιναρισμένο; Είναι θέμα προσέγγισης ή αποδοχής εμπορικά ενός στυλ;

Ένα πολύ μαλακό Ξινόμαυρο και σχετικά ευκολόπιοτο όπως οι νέας γενιάς Νάουσες μήπως δεν είναι τυπικό και αυτό; 

Και σε διεθνές περιβάλλον, ποια κόκκινη Βουργουνδία είναι τυπική; H σχολή Dujac με whole bunches και έντονο περφιούμ ή τα κρασιά του Mugneret - Gibourg; 

Όλα αλλάζουν και έχουν δικαίωμα στην αλλαγή. Η τυπικότητα είναι εν κινήσει. Καθόλου στατική. Όπως είναι όλο το ελληνικό κρασί. Έτσι θα πρέπει να το βλέπουμε και να μας συνεπαίρνει ότι είναι διαφορετικό και εκτός μέσου όρου. Ειδικά στα δικά μας terroir και ποικιλίες που είμαστε στις πρώτες τάξεις του σχολείου οι διαφορετικές προσπάθειες μόνο να προσθέσουν έχουν και όχι να αφαιρέσουν.

Ίσως καλύτερα να μιλάμε για τάσεις και όχι τυπικότητες. 

Όπου ανθεί ο μέσος όρος παύω να υπάρχω.
Μου είναι αδύνατον να ευδοκιμήσω μέσα στη μάζα της εκάστοτε πλειοψηφίας.
Οι ωραίες μειοψηφίες είναι το κάτι άλλο.
Ή τις κάνω σμαράγδι να φωτίζουν τη νύχτα μου, ή τις τρώω με σοκολάτα και σαντιγί. (Ο Κήπος Με Τις Αυταπάτες Δοκίμια Οδυσσέα Ελύτη)

Kαλή Κυριακή

ΓΚ