03 October 2019

Oι Master of Wine στον αμπελώνα της Αττικής

Μετά την πρώτη ημέρα των Master of Wine στην Αθήνα (Οι Master of Wine στην Ελλάδα: Αθήνα Μέρα Πρώτη) ακολούθησε ένα πρόγραμμα δύο ακόμα ημερών στην πρωτεύουσα όπου οι 18 MWs συμμετείχαν σε ένα πλήθος δραστηριοτήτων. Αυτές περιλάμβαναν και πολιτιστικές επισκέψεις όπως η ξενάγηση στην Ακρόπολη αλλά και γευσιγνωσίες άλλων προϊόντων σαν το μέλι (εσείς ξέρατε ότι η βασίλισσα στην παρθενική της πτήση ζευγαρώνει με μάξιμουμ 15 κηφήνες σε μόλις 5 εώς 30 λεπτά;).

Στο καθαρά οινικό κομμάτι στην Αττική επισκεφθήκαμε τη Σταμάτα και το Κτήμα Κοκκοτού. Η Σταμάτα είναι ένα πολύ διαφορετικό terroir για το Σαββατιανό με μεγαλύτερο υψόμετρο (420 μέτρα) συγκριτικά με τα Μεσόγεια (έως 100 μέτρα). Εκεί υπάρχουν περίπου 300 στρέμματα παλαιών κλημάτων Σαββατιανού σύμφωνα με την Άννα Κοκοτού που ωριμάζει αργότερα από αυτό των Μεσογείων λόγω του ψυχρότερου κλίματος.

Όλοι μαζί επισκεφθήκαμε ένα γειτονικό αμπέλι που φυτεύτηκε το 1962 (εκτιμώ ευθύς αμέσως του περάσματος της φυλλοξήρας από την Αττική) μαζί με τον παραγωγό Σταμάτης Μυλωνά της οινοποιίας Μυλωνά. Ο Σταμάτης μας 'ξενάγησε' στα χαρακτηριστικά του εδάφους και των παλαιών κλημάτων που δίνουν αποδόσεις της τάξης των 400-500 κιλών το στρέμμα. Ένα πολύ ενδιαφέρον χαρακτηριστικό του Αττικού αμπελώνα αποτελεί το γεγονός ότι το 90% είναι φυτεμένο σε κύπελλο (bush vines), σύστημα διαμόρφωσης που θεωρείται ότι προάγει την ποιότητα ειδικά σε θερμές περιοχές. Μετά την καθιερωμένη 'οικογενειακή φωτογραφία' συνεχίσαμε στο κτήμα όπου δοκιμάστηκαν τα κρασιά του Αττικού αμπελώνα αλλά και της Κεντρικής Ελλάδας.

Εδώ επιβεβαιώθηκε ότι το Σαββατιανό είναι σε ανοδική πορεία. Ο Γερμανός MW, Konstantin Baum σχολιάζει ότι είναι μία ποικιλία υψηλών δυνατοτήτων που ανάλογα με την οινοποιητική προσέγγιση πάει σε άλλο στυλ ενώ διαθέτει και εξαιρετικές δυνατότητες παλαίωσης. Έχω γράψει και παλαιότερα ότι αν ψάχνουμε το παράλληλό του πρέπει να το αναζητήσουμε σε αυστραλέζικα Semillon, καθώς όταν το Σαββατιανό παλαιώνει βγάζει ένα ξηροκαρπάτο χαρακτήρα και δίνει μία αίσθηση βαρελιού χωρίς να έχει περάσει ούτε μία ημέρα σε αυτό. Παλαιωμένα κρασιά όπως του Μυλωνά 2012, Μάρκου 2013, Άωτον 2015, Παπαγιανάκου Βιέντζι 2017 και Κοκοτού 2016 (που δεν φαίνεται στην φωτογραφία) είναι η απόδειξη του λαμπρού μέλλοντος που θα μπορούσε να έχει η ποικιλία. Παράλληλα νέες προσπάθειες όπως το Σαββατιανό Παλαιά Κλήματα Ακριώτου και Σαββατιανό Yellow Νικολού δείχνουν ξεκάθαρα για ποιο λόγο πρέπει να είμαστε ενθουσιώδεις με την ποικιλία.

Αφήνοντας τη γευσιγνωσία με τη Ρετσίνα για το επόμενο άρθρο να κλείσω λέγοντας ότι και τα κρασιά της Κεντρικής Ελλάδας είχαν εξίσου καλές στιγμές. Στην πολύ καλή τους παρουσία αξίζει ειδική μνεία στο Μούχταρο από τα οινοποιεία Μουσών και Σαμαρτζή, στο Ασύρτικο Βρυνιώτη και Καραδήμου και το Syrah Άγιος Χρόνος 2015 Αβαντίς.