Όταν η Σαντορίνη παλαιώνει υπέροχα

Του Γιάννη Καρακάση MW

Δύο χρόνια πίσω διοργανώσαμε μία πρωτοποριακή, τυφλή γευσιγνωσία για να αξιολογήσουμε τις δυνατότητες παλαίωσης των κρασιών της Σαντορίνης. Για όποιον θέλει να δει όλες τις λεπτομέρειες της δοκιμής μπορεί να ανατρέξει εδώ. Δοκιμάσαμε τυφλά δείγματα χωρίς την επίδραση βαρελιού από ένα μεγάλο αριθμό Σαντορινιών οινοποιείων στα 5 και 10 χρόνια από τον τρύγο, καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι οι Σαντορίνες δεξαμενής είναι στα καλύτερα τους την πρώτη δεκαετία της ζωής τους. Παρόμοια συμπεράσματα καταγράφηκαν και στην επίσκεψη των Master of Wine το καλοκαίρι του 2019. Μάλιστα ο Steve Charters MW πρότεινε ως ιδανικό χρόνο απόλαυσης τα 2-4 χρόνια από τον τρύγο. 

Στις προτάσεις βελτίωσης είχα αναφερθεί και στην επιτακτική ανάγκη για περαιτέρω έρευνα της χρήσης του βιδωτού πώματος/Stelvin και για τη θέσπιση νομοθεσίας που θα συμμορφώνεται με τις σύγχρονες πρακτικές και θα επιτρέπει έτσι τη χρήση του στους οίνους ΠΟΠ (Προστατευόμενης Ονομασίας Προέλευσης). Να διευκρινίσω ότι δεν επιτρέπεται η χρήση βιδωτού πώματος στα κρασιά ΠΟΠ, ενώ επιτρέπεται οποιοσδήποτε φελλός, φυσικός ή μη. 

Στο line up της συγκεκριμένης δοκιμής υπήρξε και η Σαντορίνη Σιγάλα 2009 που έδειξε ένα αρκετά καλό πρόσωπο χωρίς όμως να μπορεί να θεωρηθεί κορυφαία. Δύο χρόνια μετά η ίδια χρονιά εμφανίζεται ξανά στο ποτήρι μου με ένα εντελώς διαφορετικό πρόσωπο. Το χρώμα καταρχάς (το οποίο δείχνει πολλά) είναι σαφώς πιο ανοιχτό από το χρυσαφί που είχα στο μυαλό μου. Η μύτη απλά υπέροχη να μοσχοβολάει βότανα και γκρέιπφρουτ με μία μόνο υποψία οξείδωσης. Φρεσκάδα και κομψότητα. Το δε στόμα είχε χάσει το baby fat και είχε αποκτήσει βάθος, πολυπλοκότητα και μία φοβερή ισορροπία κρέμας ζαχαροπλαστείου και αλμύρας. Με λίγα λόγια το κρασί ήταν δυναμίτης. Το ίδιο κρασί της γευσιγνωσίας, δύο χρόνια μετά. 

Είναι ο φελλός, είναι οι συνθήκες συντήρησης οι βασικοί υπεύθυνοι της διαφοράς; Είναι η επιβεβαίωση ότι δεν υπάρχει μεγάλο κρασί αλλά μεγάλη φιάλη; Σημασία έχει ότι το κρασί ήταν υπέροχο που δείχνει ότι η δυναμική μεγάλης παλαίωσης είναι εκεί. 

Ας δούμε λίγο και τη χρονιά που φαίνεται να επηρεάζει και τη Σαντορίνη γιατί ακούγεται ότι δεν υπάρχει vintage variation στο νησί. Ο τρύγος το 2009 ξεκίνησε στις 7 Αυγούστου και οι στρεμματικές αποδόσεις ήταν της τάξης των 400 κιλών το στρέμμα. Το χειμώνα η βροχόπτωση ήταν πάνω από το μέσο όρο των 300 χιλιοστά βροχής ενώ δεν υπήρχαν ακραία φαινόμενα ή άνεμοι που είναι ο βασικός εχθρός της καρπόδεσης. Το καλοκαίρι ήταν ασυνήθιστα ψυχρό χωρίς καύσωνες και με ευεργετικά βοριαδάκια. Όλα αυτά οδήγησαν σε μέτρια επίπεδα αλκοόλης και σε μία εξαιρετική χρονιά. 

Δεν είναι όμως μόνο η Σαντορίνη που όταν παλαιώνει με χάρη είναι μαγική. Προσεκτικές οινοποιήσεις και εξαιρετική πρώτη ύλη κάνουν τη διαφορά σε ποικιλίες που κλασικά δεν περιμένουμε να κάνουν το μπαμ στην παλαίωση. Και όμως, μπορούν. Ξεκινώ από το Σαββατιανό που γίνεται κύκνος στην πενταετία, Μοσχοφίλερα που εκπλήσσουν με τον χαρακτήρα που ξεδιπλώνουν στο χρόνο, Bιδιανό και Ρομπόλα που δείχνουν καλή γενικά σχέση με το χρόνο (πιο δύσκολη ίσως η τελευταία) ακόμα και Μαλαγουζιές που γίνονται πιο ενδιαφέροντες τον τρίτο ή τέταρτο χρόνο μετά τον τρύγο (την κατανόησή σας προφανώς δεν μπορώ να αναφέρω όλες τις λευκές ποικιλίες). 

Δεν υπάρχει καλύτερη περίοδος για τον καταναλωτή από το να δοκιμάζει να κρατάει παλιές χρονιές λευκών κρασιών σε σωστές συνθήκες φύλαξης. Δε λέω ότι όλες οι φιάλες θα τον αποζημιώσουν για την υπομονή του αλλά ακόμη και μερικές να το καταφέρουν δε θα είναι αυτό αρκετό; 

Καλή Κυριακή

Γιάννης