'Φυσικά' Κρασιά: Αποφεύγοντας τα στερεότυπα

Όταν πριν λίγους μήνες κυκλοφόρησα το βιβλίο μου Τα 'Φυσικά' Κρασιά στην Ελλάδα δύσκολα θα μπορούσα να φανταστώ με τι ταχύτητα θα ξεπηδούσαν όλο και περισσότερα κρασιά τέτοιας φιλοσοφίας ή αν θέλετε καλύτερα στησίματος. Σε κάθε έκθεση ανακαλύπτω και νέες προσπάθειες με αποκορύφωμα τη χθεσινή μου επίσκεψη στην Αίθουσα Οινικών Αποκαλύψεων της έκθεσης Οινόραμα. Μία αίθουσα που σφύζει από ζωή που νιώθεις την ένταση και τη θέρμη νέων πραγμάτων και που αντιλαμβάνεσαι ότι κάτι νέο γεννιέται για το ελληνικό κρασί. Το νόμισμα όμως έχει δύο όψεις. Τη δεύτερη παρακαλώ.

Δύο θέματα εντοπίζω και ζητώ συγνώμη προκαταβολικά αν στην πορεία αποκαλυφθούν περισσότερα. Το πρώτο; Φουλ του αμφορέα. Σε λίγο ο κάθε παραγωγός εκτός από μία Μαλαγουζιά θα έχει και ένα '' Φυσικό'' κρασί σε αμφορέα ή πυθάρι στο στυλ προσέξτε με ''έχω και αμφορέα πάμε μια βόλτα;'' Εδώ μου θυμίζει την ατάκα ξένου οινοποιού στην έκθεση RAW πριν μερικά χρόνια όταν τον ρώτησα αφελώς ''Ποιος ο λόγος να χρησιμοποιήσετε αμφορέα;'' H απάντηση ήταν κεραυνός. ''Υπάρχει ένας λόγος μόνο για να χρησιμοποιήσεις αμφορέα. Για να σε προσέξουν.'' Ειδικά αν το αναφέρεις είτε λεκτικά είτε καλλιτεχνικά στην ετικέτα.

Το δεύτερο σημείο δυστυχώς πονάει αλλά είναι η αλήθεια. Και προτιμώ να πω την αλήθεια τώρα μήπως σώσουμε κάποια πράγματα στην πορεία. Δοκιμάζω τελευταία πολλά (''φυσικά'') κρασιά που φτιάχνονται με αυτό τον τρόπο και αρκετά είναι δυστυχώς ξύδια. Αυτό συνέβη και στις δοκιμές που κάνουμε στο Greece and Grapes για να εμπλουτίσουμε τη συλλογή με τα Φυσικά Κρασιά αλλά και χθες στο Οινόραμα. Κρασιά με υπερβολικές οξύτητες και αρώματα κομμένου μήλου, μελιού, αχλαδιού, φλούδας πορτοκαλιού και απογοήτευσης (όπως πολύ εύστοχα γράφει ο Jamie Goode). Κόκκινα κρασιά από την άλλη που είναι 'ρωσική ρουλέτα'. Ή κάτι εξαιρετικό ή κάτι εξαιρετικά βρωμερό με αύρα cow shit σε πρώτο πλάνο. Αλλά εμείς φυσικά σημασία έχει να γουστάρουμε...Τα 'Φυσικά΄ Κρασιά ή όπως θέλετε να τα αποκαλείτε, δεν έχω κανένα πρόβλημα, δεν σημαίνει ότι απέχω από την οινοποίηση και από την αμπελουργία, τα βάζω όλα μέσα περιμένω 6 μήνες και ότι κάτσει. Και μετά κοτσάρω και μία ετικέτα να γουστάρει το wine bar. Είναι κάπως αστείο να κάνουμε ένα κρασί για να το πουλήσουμε σε ένα wine bar, ένα εστιατόριο ή γιατί μας το ζήτησε ο διανομέας στην Ισλανδία. H φυσική προσέγγιση με σκοπό ένα καλό κρασί είναι δύσκολη αποστολή. Ρωτήστε όσους φτιάχνουν εξαιρετικά φυσικά κρασιά τι περνάει η περδικούλα τους για να δώσουν ένα προϊόν απολαυστικό.

Και ανάμεσα σε αυτό το θόρυβο όταν καταλαγιάσει η σκόνη είναι σημαντικό να ξεχωρίσουν και να αναγνωρισθούν για την πορεία τους όλα αυτά τα χρόνια άνθρωποι αγωνιστές αυτής της φιλοσοφίας, οι τελευταίοι των Μοϊκανών όπως τους αποκαλώ. Τα αδέρφια Τάτση, ο Ευρυβιάδης Σκλάβος, ο Δημήτρης Γεώργας και άλλοι που αναφέρονται στο βιβλίο μου και που παραμένουν πιστοί σε ιδεολογίες και φιλοσοφίες κόντρα στο ρεύμα. Που δεν θα βάλουν καν τα ελάχιστα θειώδη στην εμφιάλωση και που δεν πήδησαν στο τρένο επειδή άρχισε (ξαφνικά) να πηγαίνει πιο γρήγορα. Αντίθετα υπήρξαν πάντα επιβάτες σε αυτό. Ακόμα και όταν ήταν αραγμένο στο σταθμό.

Το τρίτο σημείο (σας το είπα ότι θα βγουν περισσότερα) αφορά ερωτήσεις που δέχομαι γιατί δεν έχω βάλει τον τάδε ή τον δείνα παραγωγό στο βιβλίο μου. Και έχω μία πολύ καλή απάντηση σε όλους. Δεν θα προτείνω ποτέ ένα μέτριο κρασί σε κανέναν. Δεν μπορώ να συμπεριλάβω σε καμία πρόταση ένα τέτοιο κρασί όπως και αν αυτό λέγεται. Ζητώ συγνώμη για αυτό και δέχομαι όποια αντίδραση υπάρχει. Παρόλα αυτά θα εξακολουθήσω να δοκιμάζω κρασιά που δεν με κέρδισαν γιατί πιστεύω ότι με την αρωγή της εμπειρίας και της γνώσης όλοι όσοι διαθέτουν τη σπίθα και τον ενθουσιασμό μπορούν να μας εκπλήξουν θετικά στο μέλλον με τα αποτελέσματά τους. 

Last but not least ένα ερώτημα που ξέρω ότι απασχολεί πολλούς και συνδέεται άμεσα με την αρχική τοποθέτηση. Είναι θεμιτό ένας παραγωγός συμβατικών κρασιών να παράγει Φυσικά Κρασιά; Το βλέπουμε όλο και πιο συχνά στην οινική μας καθημερινότητα. Πρακτικά είναι δυνατό αλλά έρχεται σε πλήρη αντίφαση με την αρχική του φιλοσοφία. Είναι σαν ένα εστιατόριο ιταλικής κουζίνας να σερβίρει και μουσακά ή γιουβαρλάκια. Μάλλον δεν κολλάει και πολύ. Ο λαός μας έχει καταπληκτικές παροιμίες να περιγράψει ανάλογες καταστάσεις και εδώ ταιριάζει το ή παπάς-παπάς ή ζευγάς-ζευγάς. 

Κατανοώ ότι δεν είναι εύκολο να αποφύγεις τα στερεότυπα. Την στανταροποίηση της οποιαδήποτε επιτυχίας με μία συνταγή που την κάνουν όλοι. Ειδικά στην Ελλάδα. Πιθανότατα το επόμενο που θα δούμε μέσα σε τρία χρόνια είναι η υπερβολή στο whole bunch (οινοποίηση με ολόκληρα τσαμπιά) στα κόκκινα. Όπως είπα και στην αρχή το νόμισμα έχει δύο όψεις και η απόλυτη επιτυχία κρύβεται στη διαχείριση της λιγότερο αισιόδοξης πλευράς. 

Καλή Κυριακή

Γιάννης

Photo by Naomi Koelemans on Unsplash