Η παρεξήγηση των Φυσικών Κρασιών – Ας μιλήσουμε επιτέλους για vignerons

Tου Γιάννη Καρακάση MW

Δεν είχα κανένα απολύτως σκοπό να γράψω ξανά για τα φυσικά κρασιά, μέχρι που μια ατάκα από έναν μαθητή μου στη σχολή WSET που έχουμε στην Κύπρο μου άλλαξε εντελώς γνώμη. Ποια είναι η ατάκα; Λίγη υπομονή παρακαλώ. Έχω αναφέρει πολλές φορές ότι η αλόγιστη χρήση του όρου "φυσικά κρασιά" για λόγους marketing, δεν με εκφράζει. Τη θεωρώ απολύτως βαρετή και ξεπερασμένη, όπως είναι και η ίδια ιδέα των natural wines πλέον σε πολλά μέρη του κόσμου.

Υπάρχουν πολλά οινοποιεία που ανεβαίνουν στο όχημα μόνο και μόνο επειδή τα φυσικά κρασιά θεωρούνται cool. Μαζί με πικ-απ και βινύλια, κοπιάρονται πλέον απ’ άκρη σ’ άκρη. Δεν έχει σημασία τόσο πολύ τι είναι μέσα στο ποτήρι, αρκεί η ετικέτα να γράφει κάτι με fuck ή το σκίτσο να παραπέμπει συχνά σε κάτι σεξιστικό. Το αποτέλεσμα όμως, πολλές φορές, είναι ένα απίστευτο όργιο ελαττωμάτων, που ούτε ο πιο hipster καταναλωτής δεν θα έκανε αποδεκτό. Αρώματα βρόμας, σκατίλας (όχι ευγενούς), κόλλας, βερνικιού, και μια αίσθηση ότι ο Tom και ο Jerry κάνουν πάρτι στο στόμα. Και όμως, ο κόσμος γουστάρει. Ίσως πρέπει να το δούμε αυτό, γιατί αν μαθαίνουμε τους καταναλωτές να πίνουν κακά κρασιά που μυρίζουν ιδρωτίλα και βρώμικες κάλτσες, τότε Houston, έχουμε πρόβλημα. Τις προάλλες δοκίμασα ένα φυσικό κρασί από παραγωγό φημισμένο για αυτά τα κρασιά που κόστιζε μάλιστα κοντά στα 50 ευρώ λιανική και ήταν ειλικρινά και να με συγχωρείτε - για τα σκουπίδια. Είχα πολύ καιρό καιρό να πιω τόσο κακό κρασί. 

Από την άλλη, αν κάτι είναι καλό και πλέον πιο συχνά είναι, είναι υποχρέωσή μου να το επικοινωνήσω. Παρότι έχω γράψει ένα μίνι βιβλίο για τα Φυσικά Κρασιά, προσπαθώντας να προστατέψω τον κόσμο από αυτό που ερχόταν, δηλώνω ότι δεν με ενδιαφέρει καθόλου η ταμπέλα. Θα προτιμούσα όλο αυτό να γίνεται σιωπηλά, χωρίς ταμπέλες, χωρίς φωνές. Πες μου απλά πώς φτιάχνεις το κρασί σου και άσε με να βγάλω εγώ τα συμπεράσματά μου -μην μου λες πόσο φυσικό είναι και άλλες τέτοιες ιστορίες. Από την άλλη, αν ένα κρασί είναι καλό, είναι υποχρέωσή μου να το επιβραβεύσω. Το γράφω δεύτερη φορά γιατί έχει τη σημασία του. Όχι μόνο δεν είναι ντροπή, αλλά υποχρέωση στον τίτλο μου. Μερικά από τα μεγαλύτερα κρασιά στον κόσμο είναι φτιαγμένα με μη παρεμβατικό τρόπο από αμπελώνες κόσμημα όμως δεν σχετίζονται μαρκετινίστικα με τις δύο, για πολλούς, κακές λέξεις.

Η ατάκα που τα ξεκίνησε όλα

Κάναμε την εισαγωγή μας και ελπίζω να ήμουν σαφής και κατανοητός. Πίσω στην ατάκα που ειπώθηκε στην έκθεση Βάκχες 5.0. Τι μου είπε ο αγαπητός μου μαθητής; "Ότι εμένα δεν μου αρέσουν τα φυσικά κρασιά, αλλά ήρθα για την εμπειρία". Ποια φυσικά κρασιά, του λέω. Εδώ έχει κυρίως μικρούς vignerons, μικρούς αμπελουργούς, που πολλοί από αυτούς έχουν ελάχιστη σχέση με αυτό που έχεις στο μυαλό σου για τα φυσικά κρασιά. Μπορεί να έχουν σχέση με τη βιοδυναμική ή τη βιολογική καλλιέργεια, αλλά ποτέ πριν δεν είδα καλύτερη αντιπροσώπευση στις Βάκχες. Και ξέρετε ότι τις ενστάσεις μου τις γράφω.

Τι σχέση έχει ο Ζαφειράκης, ο Καρανίκας ή ο Πετράκοπουλος με το marketing των φυσικών κρασιών; To ίδιο και ο Μαρκοβίτης, το οινοποιείο Acra και πολλοί ακόμη. Ίσως πρέπει και η ίδια η έκθεση να το επικοινωνήσει καλύτερα. Εγώ στις Βάκχες βλέπω πρώτα αμπελουργούς και μετά προσπάθεια για terroir κρασιά. Τα καταφέρνουν όλοι; Όχι αλλά κάθε χρόνο είναι και καλύτεροι ή τουλάχιστον αυτό ένιωσα φέτος.