Τι μάθαμε και τι δοκιμάσαμε στις Βάκχες;

Του Γιάννη Καρακάση ΜW

''Και πως ήταν λοιπόν οι Βάκχες Γιάννη, ήπιες τίποτα καλό'' ή μάλλον ''πινόταν τίποτα;'' ήταν οι δύο κλασικές ερωτήσεις που δεχόμουν όλη την προηγούμενη εβδομάδα. Και ενώ θα μπορούσα να σας απαντήσω από τώρα, λέω να σας κρατήσω λίγο στην αγωνία γιατί το θέμα δεν είναι απλό.

Οι Βάκχες στην τρίτη τους έκδοση το 2023, είναι όπως μου σχολιάζει ο Γιάννης Σιγανός από την οργανωτική επιτροπή, ένα wine festival με κρασιά terroir (που σημαίνει κρασιά που φιλοδοξούν να εκφράσουν τον τόπο από όπου προέρχονται), φτιαγμένα με λίγες ή καθόλου παρεμβάσεις και από οινάμπελα φροντισμένα από αμπελουργούς (vignerons) που είναι σε επαφή με τη γη τους. ''Για αυτό και βασικές μας αξίες είναι τρεις: γηγενείς ζύμες, χαμηλά θειώδη και τουλάχιστον βιολογική καλλιέργεια''. Και πως προσδιορίζονται αυτά τα κρασιά σε σχέση με τα Φυσικά Κρασιά; τον ρωτάω. ''Προφανώς υπάρχει μία αλληλοκάλυψη με τα Φυσικά Κρασιά και μας εκφράζει το concept αυτό χωρίς να αποδεχόμαστε τα ελαττώματα όμως. Στο τέλος προσπαθούμε να βρούμε τη χρυσή τομή και να γινόμαστε καλύτεροι δηλαδή να βοηθήσουμε τον παραγωγό να καταλάβει τι κάνει ένα κρασί σπουδαίο'' συμπληρώνει. 

Θα παραλείψω όσα έχουν γραφτεί από την πλευρά μου για τα Φυσικά Κρασιά, υπάρχει ένα βιβλίο διαθέσιμο και δεκάδες άρθρα μου σε αυτό το blog, άρθρα με τα οποία επιβραβεύω την φιλοσοφία να κάνεις κάτι χωρίς παρεμβάσεις ή με τις ελάχιστες δυνατές αλλά προς θεού μην αφήσεις κάτι να γίνει από μόνο του γιατί θα βγει ξύδι. Άρθρα που λένε για το mousiness, το Μάιτυ Μάους και τον Τζέρυ (από τον Τομ & Τζερυ), τη λεγόμενη ποντικοφωλιά που είναι η αχίλλειος πτέρνα όσων κρασιών γίνονται χωρίς την παραμικρή προσθήκη θειωδών και συνεπώς άρθρα που ενθαρρύνουν τη λελογισμένη χρήση τους (των θειωδών).

Βάλτε βρε παιδιά λίγα θειώδη να σώσουμε την παρτίδα, ακόμη και η μεγαλύτερη πολέμιος τους η Alicia Feiring πλέον άρχισε να αποδέχεται ένα όριο με 30 mg/lt ολικά (Noble Rot τεύχος 30). Επί της ουσίας αν επιμείνουμε στο μηδέν πρόσθετα θειώδη αποκλείουμε κάποιους από τους μεγαλύτερους παραγωγούς στον κόσμο όπως ο Keller και ο Coche Dury. Ακόμα και παραγωγοί που ήταν ενάντια όπως ο Frank Cornelissen ξεκίνησαν από τη χρονιά του 2018 να χρησιμοποιούν. Το κλίμα δηλαδή έχει μεταστραφεί και φαίνεται ότι ο πόλεμος αυτός φτάνει στο τέλος του. Από την άλλη οι μεγάλες δόσεις από θειώδη μασκαρεύουν το κρασί κρύβοντας το φρούτο και το αποσκελετώνουν, τελικά μουμιοποιώντας το. Οπότε θέλει μέτρο και ποσότητες ανάλογα με το επιθυμητό στυλ, τα χαρακτηριστικά της κάθε ποικιλίας και την ποιότητα των σταφυλιών. Ας σταματήσω εδώ πριν πάμε σε πίνακες οινολογίας. 

Πίσω στις Βάκχες και στο τι δοκίμασα τώρα. Ήταν ζόρικα ας το παραδεχθούμε. Σε κάποιες περιπτώσεις πρέπει να προηγείται άλλος να δοκιμάζει για να είσαι ασφαλής. Κάποια μεμονωμένα κρασιά ήταν εκτός ορίων με πολλαπλά θέματα οξείδωσης, πτητικής και ποντικοφωλιάς που καλό θα ήταν οι ίδιοι οι παραγωγοί να κάνουν την αυτοκριτική τους και να μην κλείνουν τα μάτια. Σε κάποιους είπα τις παρατηρήσεις μου. Κάποια ήταν οριακά και θα μπορούσα να τα αποδεχθώ με λίγη προσπάθεια, φαίνεται ότι οι παραγωγοί θέλουν να τα φροντίσουν και κατανοούν ότι η ουσία δεν είναι ένα κρασί να μυρίζει κάλτσες, ποντίκια και cow shit για να καταταχθεί επιτυχώς στην χιπστερική νατσουρίλα. Και κάποια στο τέλος ήταν υπέροχα κρασιά terroir που δείχνουν σαφώς μία ξεκάθαρη κατεύθυνση εξέλιξης αλλά και απόλαυσης. Ενός δύσκολου συνδυασμού που από ότι καταλαβαίνω είναι και το ζητούμενο στις Βάκχες. 

Τι ξεχώρισα λοιπόν;  Πρώτα είναι οι συνήθεις ύποπτοι που σταθερά δίνουν εξαιρετικά κρασιά, Oenοps, Ζαφειράκης (πολύ ραφιναρισμένο το New Age Λημνιώνα 2019 που ωριμάζει σε foudres), Καρανίκας και Πετρακόπουλος (ολοκληρωμένο κρασί το Palia Armakia 2022 που είναι ότι πιο φυσικό κάνει το οινοποιείο). Στη συνέχεια μου άρεσαν:

Τα κρασιά του Κοντογιάννη, τα βρήκα αρκετά συμπαθητικά και ειδικά το Penteskoufoi Λευκό 2022 ένα μπλεντ Ροδίτη και Σαββατιανού με μόλις 12.5% αλκοόλ και ολικά θειώδη στα 60 mg/lt. Από την άλλη το Mangata 2021 Mavroudi είναι γροθιά στο στομάχι με τις επιθετικές τανίνες του και θέλει ραφινάρισμα. 

Tα κρασιά του Άωτον και του Σωτήρη Γκίνη με super epic το Σαββατιανό του 2020, παχύ με έντονο μπισκοτένιο χαρακτήρα και ατελείωτη επίγευση. Εδώ τα ολικά θειώδη είναι κοντά στα 80 mg/lt. 

Tα κρασιά του Aori και του Αιμίλιου Αντρέι από την Κρήτη. Δεν συμμερίζομαι απόλυτα τον ενθουσιασμό από πολλούς για το Μοσχάτο Σπίνας που το βρήκα κάπως κλειστό στο στόμα, όμως το Αori Κοτσιφάλι του ήταν πραγματικό ποίημα. Και εδώ τα ολικά θειώδη είναι κοντά στα 80 mg/lt. 

Τα κρασιά του Santo'r είναι από τα πιο cutting edge ελληνικά κρασιά, ειδικά τα skin contact όπως η Σανταμεριάνα Οrange δεν είναι μόνο καλοφτιαγμένα αλλά εκφράζουν και μία πολύ ρομαντική θεώρηση του κρασιού που μόνο ένας υπέροχος άνθρωπος όπως ο Παναγιώτης Δημητρόπουλος μπορεί να υλοποιήσει. 

Τα κρασιά του Σκλάβου τα είδα πιο σταθερά από άλλες φορές αν εξαιρέσεις την κλασική Ρομπόλα (του 2021 έδειχνε συγκλονιστική) ενώ του 2022 της έλειπε βιμπράτο. Από την άλλη τα πορτοκαλί του είναι ανάμεσα στα καλύτερα της χώρας ενώ τα Lacomatia βάζουν υποψηφιότητα για την κορυφή.

Σε άνοδο επίσης τα κρασιά του Πάτοινος αλλά έχουν δρόμο να διανύσουν ακόμη. Το Ασύρτικο τρυγιέται πλέον πιο χαμηλά σε αλκοολικούς βαθμούς και δίνει ελπίδες για καλύτερα αποτελέσματα. Παρομοίως και τα κρασιά του Μαρκοβίτη δείχνουν ελπιδοφόρα. Η Νάουσα 2019 διαθέτει πεντακάθαρο φρούτο όμως οι τανίνες είναι αδιαπέραστες όπως τα τουβλάκια Λέγκο ενώ το ροζέ μου φαίνεται πιο απολαυστικό αυτή τη στιγμή και αρκετά γαστρονομικό. 

Για την Ηλιάνα Μαλίχιν μετά από όλα αυτά που πέρασε πρέπει να είμαστε επιεικείς, το ροζέ της από Λιάτικο είναι σοβαρό και ανυπομονώ να ξαναδώ τα παλαιά κλήματα ξανά στην παραγωγή. 

Ενδιαφέρον είχαν και τα κρασιά του Vouni Panayia από την Πάφο και ειδικά οι μικροοινοποιήσεις. Αν τα αδέρφια Κυριακίδη καταφέρουν να προσθέσουν περισσότερη πολυπλοκότητα στην παλέτα θα μιλάμε για κάποια από τα συναρπαστικά κρασιά της Μεσογείου.