Ελληνικό κρασί 5 χρόνια μετά, 3 από 4

Μπορείτε να διαβάσετε το πρώτο μέρος εδώ και το δεύτερο εδώ

12. Υποπεριοχές στις ετικέτες

Σχόλιο του 2013: Αναρωτιόμαστε πόσα χρόνια ή δεκαετίες πρέπει να περάσουν για να δούμε μία ετικέτα Νεμέα-Κούτσι ή Νεμέα-Ασπρόκαμπος που θα δίνει ξεκάθαρα τις πληροφορίες των ξεχωριστών terroir. Αντίστοιχα και στη Νάουσα. Σκοπός να αναδειχθεί καλύτερα η διαφορετικότητα των ονομασιών προέλευσης αλλά και να δοθεί μία επιπλέον ώθηση στις περιοχές.

Σχόλιο του 2018: Θα χρειαστεί ακόμα χρόνος αλλά κάτι φαίνεται να γίνεται τουλάχιστον στη Νεμέα. Υπάρχει μία μεγάλη συζήτηση για την αναβάθμιση της ζώνης που περιλαμβάνει και τη θέσπιση υποπεριοχών όπως Κούτσι, Αρχ. Νεμέα, Αρχ. Κλεωνές, Ασπρόκαμπος κ.α. Πιο αναλυτικά για αυτό ελπίζω να μπορώ να αναφερθώ σύντομα. Περισσότερη ανάλυση για τις υποπεριοχές της Νεμέας μπορείτε να διαβάσετε στο Η Νεμέα που δεν ξέρουμε.

13. Team Effort

Σχόλιο του 2013: Είναι εκεί που πάσχει ο Έλληνας. Στη Swartland λίγοι παραγωγοί σήκωσαν τη σημαία της επανάστασης και τα κρασιά τους πάνε από το καλό στο καλύτερο. Μέχρι και Ινδοί επιχειρηματίες μαχαραγιάδες όχι μόνο ενδιαφέρθηκαν αλλά αγόρασαν μερίδιο από τα κρασιά του Mullineux. Εμείς περιμένουμε από τη νέα γενιά στη Νάουσα. Ελπίζουμε να ανοίξουν το δρόμο.

Σχόλιο του 2018: Οι ομαδικές τύπου cluster που αναφερόμουν στο άρθρο του 2013 απαιτούν πολύ υψηλά επίπεδα επικοινωνίας και συνεννόησης. Και οι δύο αυτές προϋποθέσεις αποτελούν μεγάλες προκλήσεις για την χώρα μας που η ''κατσίκα του γείτονα'' είναι ιερό εικόνισμα! Συμπερασματικά πολύ θα ήθελα να δω ένα τέτοιο cluster κάτι που όμως θεωρώ εξαιρετικά απίθανο. 

14. Καλύτερη τιμολογιακή πολιτική

Σχόλιο του 2013: Παρά την κρίση που έχει χαμηλώσει τον πήχη κάποια κρασιά εξακολουθούν να κυμαίνονται σε πολύ υψηλότερα επίπεδα από ότι θα έπρεπε. Και το νέο βαρέλι δεν είναι αρκετά καλή δικαιολογία, ούτε η μικρή παραγωγή. Αλλιώς θα βγάζαμε και εμείς 150 φιάλες magnum Κτήμα Commanders προς 300 ευρώ η φιάλη....

Σχόλιο του 2015: Θέλει προσοχή. Γενικά μπορεί κάποιος να υποστηρίξει ότι στην κατηγορία των φθηνών κρασιών είμαστε σχετικά ακριβοί, πιο λογικοί στην κατηγορία μέχρι τα 25 ευρώ και αρκετά ακριβοί παραπάνω. Πάντα με τι υπάρχει στον διεθνή ανταγωνισμό. Φυσικά έχουμε ένα ξεχωριστό και υπέροχο προϊόν όμως καλό είναι να ξέρουμε τι έχουμε να αντιμετωπίσουμε.  Αν η Σαντορίνη (χωρίς βαρέλι) ξεπεράσει τις 50 ή 60 λίρες στην Αγγλία θα έρθει αντιμέτωπη με φοβερές Βουργουνδίες. Είναι έτοιμη να τις αντιμετωπίσει;

Στην Ελλάδα για να αναφέρουμε κάποια ενδεικτικά παραδείγματα ένα από τα καλύτερα Riesling στον κόσμο είναι στα περίπου 70 ευρώ και μάλιστα παλαιωμένο (Hirtzberger Smaragd Riesling). Αλλιώς κοντά στα 55. To ίδιο και στα κόκκινα για το μοναδικά υπέροχο και σπάνιο προφυλλοξηρικό Tenuta delle Terre Nere Prephilloxera από την γειτονική Ιταλία. Εκεί που βρίσκεις εμβληματικά - παγκόσμια - κρασιά κάτω από τα 100 ευρώ. Κρασιά που ορίζουν την ποιότητα παγκοσμίως. Αν ρίξουμε και μία ματιά στο Bordeaux επίσης ακόμα και στην κατηγορία των Grand Crus θα τρίβουμε τα μάτια μας. Από την άλλη το primiumization του ελληνικού κρασιού καλά κρατεί. Είναι λοιπόν μία πολύ μεγάλη συζήτηση που συνδυάζει περιεχόμενο και marketing.

15. Περισσότερη συζήτηση για τους μικρούς παραγωγούς

Σχόλιο του 2013: Οι μικροί παραγωγοί είναι μικροί μόνο στο μέγεθος παραγωγής γιατί ποιοτικά μπορεί να αποδειχθούν extra large. Τους αξίζει αναγνώριση όταν κάνουν κάτι καλό αλλά και μία θέση στο τραπέζι μας.

Σχόλιο του 2018: Και εδώ υπάρχει μία εξέλιξη που μπορείτε να διαβάσετε αναλυτικά εδώ με την ίδρυση ενός συνδέσμου μικρών οινοποιείων που πρέπει να περιμένουμε να δούμε πως θα εξελιχθεί. Η αναγκαιότητα δημιουργίας του και η επιτυχία του ή όχι θα κριθεί στο βάθος του χρόνου με την ποιότητα των ενεργειών του.

Φυσικά υπάρχουν πολλά ακόμα θέματα που θα μπορούσαμε να συζητήσουμε. Για οικονομία χώρου τα αναφέρω επιγραμματικά και θα χαρώ να έχω τα σχόλιά σας και στα παραπάνω αλλά και σε όσα παραθέτω παρακάτω που θα σχολιάσω στο τελευταίο μέρος των άρθρων αυτής της σειράς:

• Το μεγάλο ελληνικό κρασί

• Η ανάγκη επένδυσης στον αμπελώνα και στην καλύτερη γνώση των ποικιλιών μας

• Τα Ροζέ που μοιάζουν όλα μεταξύ τους

• Η χρήση εμπορικών ζυμών σε κρασιά terroir

• H ανάγκη συγχρονισμού της νομοθεσίας (Μη δυνατότητα αναγραφής της ποικιλίας Ρομπόλα εκτός Κεφαλονιάς & Μαυροδάφνη σε ξηρά κρασιά, Non Vinatge Ρετσίνες και άλλα)

• Αν υπάρχει ζωή μετά τη Σαντορίνη και γενικά για τη Σαντορίνη

Εις Υγείαν

Γιάννης