Κάντο όπως ο Πήγασος

Αυτές τις ημέρες βρίσκομαι στο Μιλάνο διοργανώνοντας ένα MW Bootcamp για 14 σπουδαστές που βρίσκονται στο στάδιο 2 του εκπαιδευτικού προγράμματος του Ινστιτούτου των Masters of Wine. Που τον Ιούνιο δηλαδή θα συμμετάσχουν στο περιβόητο MW διαγώνισμα των 36 κρασιών και των 14 essays. Ο χρόνος είναι ιδιαίτερα περιορισμένος, το Μιλάνο είναι πανέμορφο αν και κάπως πιο ευρωπαϊκό, το fashion week που διεξάγεται δημιουργεί μία ξεμυαλιστική νότα... Με όλες αυτές τις δικαιολογίες αγκαλιά δεν είχα σκοπό να γράψω κάτι καινούργιο. Όμως χθες υπήρξαν τρεις ξεχωριστές στιγμές που με έκαναν να αλλάξω γνώμη.

Ας ξεκινήσουμε. Αρχικά είχαμε με τους σπουδαστές το Paper 2 με την τυφλή δοκιμή 12 κόκκινων κρασιών. Στο οποίο είχα συμπεριλάβει και μία Νάουσα. Συγκεκριμένα τη Νάουσα Πήγασος 1999 (νυν Markovitis) σε ένα flight μαζί με ένα Nebbiolo d'Alba του Sandrone και μία Εtna του Benanti. Πάντα έχω την περιέργεια να δω πως αντιδρούν σε παρόμοιες τυφλές δοκιμές οι άνθρωποι του χώρου. Πόσο κοντά θα θεωρήσουν ότι βρίσκεται μία Νάουσα με ένα Barolo ή μία Etna; Τι θα σχολιάσουν ως προς την ποιότητα της; Θα υπερεκτιμήσουν το κρασί ή όχι; Να μην σας κρατάω σε αγωνία. Για μία ακόμα φορά οι περισσότεροι θεώρησαν την υπέροχη Νάουσα Πήγασος των 20 ετών ηλικίας ως ένα θαυμάσιο Barolo. Με τιμή άνω των 50 ευρώ. Που με κάνει να σκέφτομαι ότι ο Πήγασος είναι τιμολογημένος πολύ χαμηλά και είναι ακόμα ευκαιρία. Άρα θα μπορούσε να ανέβει και πιο ψηλά στην τιμή. Ή μήπως όχι; 

Από την άλλη σκέφτομαι ότι ένα brand - στην προκειμένη περίπτωση το ελληνικό κρασί - χτίζεται βήμα βήμα και μέχρι να βρει τη θέση του (αλλά και μετά) οφείλει να είναι απολύτως ανταγωνιστικό. Να δίνει την ευκαιρία σε νέους καταναλωτές να το δοκιμάσουν. Να είναι ταπεινό και υπομονετικό. Αν ο Πήγασος ήταν κοστολογημένος στα 60 ευρώ, ποσό που άνετα θα μπορούσε να διεκδικήσει, αναρωτιέμαι πόσο ανταγωνιστικός θα ήταν; Kαι πόσοι άνθρωποι θα τον είχαν προσέξει στην Αγγλία όπου έκανε και τη μεγάλη του καριέρα; Υποστηρίζω ότι θα το πρόσεχαν πολύ λιγότεροι δεδομένου ότι η φήμη του (που χτίζεται ακόμα) δεν βρίσκεται στο αντίστοιχο σημείο με την υψηλή ποιότητά του. Θέλει λοιπόν προσοχή στις τιμές γενικά, γιατί αν και υπάρχουν ακόμα καλά value κρασιά ιδίως στην κατηγορία των 12-18 ευρώ, είναι ευδιάκριτη και μία τάση για premiumisation του ελληνικού κρασιού που αν δεν είναι απολύτως δικαιολογημένο ενδεχομένως να συναντήσει προβλήματα και αντιδράσεις εντός και εκτός Ελλάδας. 

Σημείο νούμερο 2. Γαστρονομία. Το βράδυ επισκεφθήκαμε ένα σχετικά νέο εστιατόριο μοντέρνας ιταλικής κουζίνας με το όνομα Nebbia που είχαμε ακούσει τα καλύτερα. Και που το κάνει όπως ο Πήγασος. Δηλαδή προσφέρει απλόχερα απόλαυση, απροσποίητο φαγητό και σέρβις σε φανταστικές τιμές. Με το πιο ακριβό πιάτο να μην ξεπερνάει τα 15 ευρώ στα πρώτα και τα 20 στα κυρίως. Και με τα φoβερά γλυκά του στα 5 ευρώ που συνοδεύονται μάλιστα με μία ξεχωριστή λίστα επιδόρπιων κρασιών στο ποτήρι (όπως φαίνεται παρακάτω). Και με μία άκρως ενδιαφέρουσα λίστα με επιλογές κυρίως από φυσικά κρασιά χωρίς να αγνοεί όμως κλασικές αξίες.