Οι κίνδυνοι του κρασιού Mέρος 1 - Η πριμιουμοποίηση του κρασιού

Θεωρώ ότι βρισκόμαστε σε μία χρυσή εποχή για το κρασί συνολικά αλλά και για το ελληνικό κρασί ειδικά. Ποτέ τις τελευταίες δύο δεκαετίες δεν υπήρχαν τόσες πολλές επιλογές σε τόσο ποιοτικά κρασιά που είναι και απολύτως οικονομικά προσιτά. Κρασιά από περιοχές που έδωσαν σχετικά πρόσφατα το στίγμα τους παρουσιάζοντας κορυφαίες προτάσεις όπως η Έτνα, η Sierra de Gredos, η Jura, η Swartland αλλά και οι δορυφόροι του Barolo και Barbaresco, το λεγόμενο Alto Piemonte. Η μελωδία δεν είναι πλέον στη μονοτονία του Bordeaux, του Ροδανού ή της Βουργουνδίας, έχουν δίχως αμφιβολία, αναδειχθεί και άλλες μεγάλες φωνές και άλλες σοπράνο. Ανάμεσά τους και το Ασύρτικο Σαντορίνης μαζί με το Ξινόμαυρο που κάνει το αγροτικό του.

Φυσικά όποιος ασχολείται έστω και ελάχιστα με το κρασί γνωρίζει ότι ο κανόνας είναι ότι ‘δεν υπάρχει κανόνας’. Είναι πολύ συχνή η ρήση, ‘δείξε μου κάτι που ισχύει για να σου δείξω αμέσως το αντίθετο’. Κάποια άλλα κρασιά λοιπόν στο ίδιο αυτό χρονικό διάστημα ταξίδεψαν με υπερηχητικές ταχύτητες και έγιναν κυριολεκτικά απλησίαστα. Για αυτά χρειάζεται κάποιος να πληρώσει τα 'λύτρα του βασιλιά' για να τα αποκτήσει. Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια που κάποιος μπορούσε να αγοράσει ένα DRC Echezeaux με 200 ευρώ και όχι με 1500 που κάνει τώρα. Το Clos Rougeard ένα κρασί που το αγόραζες με 50 ευρώ άνετα χτυπάει πλέον το 400άρι ενώ το ίδιο συμβαίνει με πολλά iconic κρασιά που έχουν μπει σε αυτό το cult στάτους. Roulot, Coche Dury, Chave, Allemand έχουν εκτοξευθεί στη στρατόσφαιρα. 

Την ίδια στιγμή το ελληνικό κρασί ζει το δικό του μύθο με πολλά γνωστά κρασιά να έχουν ξεπεράσει τα 15 ευρώ και να φλερτάρουν ευθέως με το 20 άρικο. Η απλή Μαλαγουζιά του λαού ξεκινάει πάνω από τα 10 και έχει ξεπεράσει ήδη τα 15 ενώ ούτε συζήτηση να γίνει για τις Σαντορίνες. Οι τελευταίες έχουν υπερβεί τα 25 άρια στις κλασικές τους εκδοχές ενώ τα premium παραδείγματα φλερτάρουν ακόμα και με τρία ψηφία στην τιμή τους. Τα δε Φυσικά Κρασιά δεν θα μπορούσαν να μην ακολουθήσουν την πριμιουμοποίηση του ελληνικού κρασιού ξεπερνώντας ακόμα και τα 30 ευρώ αναιρώντας ουσιαστικά τον εαυτό τους και την πιο οικονομική φιλοσοφία των hipster wines.  

Το ελληνικό κρασί λοιπόν γίνεται πιο premium, πιο ακριβό. Και αυτό είναι καλό γιατί σημαίνει ότι αποκτάει ένα εύρος αποδοχής και αναγνωρισιμότητας. Είναι όμως και επικίνδυνο αν δεν συνοδεύεται από βελτίωση της ποιότητας και αν δεν γνωρίζει με τι κρασιά θα συναγωνιστεί στις νέες κατηγορίες τιμής. Δεν είμαι καθόλου υποστηρικτής της άποψης ότι το ελληνικό κρασί θα έπρεπε να είναι φθηνό. Τα μεγάλα κρασιά είναι παιδιά της φτώχειας (βλέπε Σαντορίνη, Σητεία και Τήνο) και πρέπει να κοστίζουν ανάλογα, ειδικά στις ακραίες συνθήκες που καλλιεργούνται. Εκεί όπου ο άνθρωπος και το αμπέλι περιμένουν ελάχιστα από τον καιρό αλλά 'ακουμπάνε' κάθε χρόνο στην ελπίδα (βλέπε χαλάζι στη Μαντινεία). 

Όμως δεν μπορούν να το κάνουν όλοι. Το premium κρασί θέλει ειδική διαχείριση. Ξεκινώντας από το αμπέλι. Και έχοντας επίγνωση του ανταγωνισμού. Με τιμολόγηση που δεν γίνεται αποκλειστικά με το πόσο πουλάει ο διπλανός μου που έβγαλε ένα μεγάλο κρασί, άρα πάω δίπλα και κολλάω σαν πεταλίδα στο βράχο. Αλλά και με τη διαφορετικότητα της πρότασης, με νέες ιδέες και με βασικό άξονα την ποιότητα. 

Ακούγονται διάφορα πράγματα για το ελληνικό κρασί. Για παράδειγμα ότι αν ήταν Ιταλικό θα πουλούσε επί 3 γιατί οι Ιταλοί είναι μάστορες του marketing. Από την άλλη υπάρχουν πάμφθηνοι ωκεανοί Ιταλικού Pinot Grigio ενώ εξαιρετικά κρασιά τους εκτός Τοσκάνης και Πιεμόντε πουλιούνται όσο φθηνά είναι τα φυστίκια. (Στη λίστα με τα 25 πιο ακριβά ιταλικά κρασιά δεν υπάρχει ούτε ένα εκτός των 2 παραπάνω περιοχών). 

Ποια είναι τελικά η πραγματικότητα; Ας αρκεστώ σήμερα να πω ότι σε παγκόσμιο context στα φθηνά είμαστε ακριβοί (και καλά κάνουμε, δεν είναι ανταγωνιστής μας η Χιλή αλλά η Αυστρία και η Πορτογαλία), στη μεσαία κατηγορία των 10 -15 ευρώ αρκετά ανταγωνιστικοί και στις πιο πρίμιουμ κατηγορίες πάλι ξεφεύγουμε προς τα πάνω. Είναι πολλές οι περιπτώσεις που πολλά ελληνικά κρασιά είναι πολύ ακριβά για αυτό που προσφέρουν. Πρόσφατα δοκίμασα ένα εκπληκτικό Syrah από τη Santa Barbara από αυτόριζα αμπέλια με το όνομα Holus Bolus. Σε όσους βγάζουν κρασιά από διεθνείς ποικιλίες και στοχεύουν ψηλά θα συνιστούσα να το δοκιμάσουν για να δουν τον ανταγωνισμό στα 30-35 ευρώ. 

Η πριμιουμοποίηση του ελληνικού κρασιού είναι μία άσκηση ακροβασίας. Που θεωρώ ότι θέλει άλλη οπτική. Αυτή της προσφοράς στην αγορά ενός ειλικρινούς προϊόντος στη σωστή τιμή. Είτε αυτή είναι φθηνή είτε ακριβή. 

Διαβάστε ακόμα

Κάντο όπως ο Πήγασος

Οι τιμές των κρασιών της Σαντορίνης

Photo by Clem Onojeghuo on Unsplash