For those about to rock...

Αυτές τις ημέρες βρίσκομαι στην Τοσκάνη ξεκινώντας από την περιοχή του Montepulciano όπου κάθε χρόνο διοργανώνεται η μεγαλύτερη έκθεση μηχανημάτων και εξοπλισμού Enovitis με προσέλευση περί τα 6000 άτομα. Μπορεί το πλαίσιο των τεχνολογιών αμπελουργίας να μην ακούγεται τόσο ρομαντικό όμως είναι άκρως εντυπωσιακό να βλέπεις πως ένας ελκυστήρας περνάει ανάμεσα στα πρέμνα δροσίζοντας το φυλλικό τοίχωμα σε παρατεταμένη ξηρασία. 

Μετά από ένα πρωτοποριακό tasting που συμπαρουσίασα στο Montepulciano με τον ιδρυτή του Gambero Rosso, Daniele Cernilli και αφορούσε το καυτό θέμα της σχέσης του εδάφους και της ποιότητας του κρασιού και στο οποίο θα επανέλθω με περισσότερες λεπτομέρειες, ο δρόμος μου με έβγαλε στο ιστορικό Montalcino. Ένα από τα αγαπημένα μου οινικά χωριά στον κόσμο.

Εκεί διοργανωνόταν η έκθεση Long Live Brunello που είχε σκοπό να επικοινωνήσει στον κόσμο τις μεγάλες δυνατότητες παλαίωσης του Brunello di Montalcino. Τεράστιοι παραγωγοί με μοναδικές χρονιές που πήγαιναν πίσω στη δεκαετία του 60 έδωσαν το παρόν. Από τα κρασιά που δοκίμασα ξεχώρισα αρκετά και ειδικά μερικές παλαιωμένες χρονιές όπως από το 1988 το Casanova di Neri Madonna del Piano, από το 1997 Ucceleria, Mastrojanni, Salicutti, Il Marroneto και το Val di Suga Spuntali, από το 1999 το Sugarille Gaja, από το 2004 το Gianni Brunelli και Canalicchio di Sopra και από παλαιότερες χρονιές τα Baricci 1986, San Filippo 1985, και Col d’Orcia 1968!

 Όμως αν υπήρχε ένα μόνο κρασί που έκλεβε καρδιές αυτό ήταν το 2012 Stella di Campalto μία βουργουνδέζικη έκδοση Sangiovese με αρώματα Bloody Mary στη μύτη γύρω από ένα πυρήνα σκούρου φρούτου. Με τέλειες κασμιρένιες τανίνες. 

Πιο μετά στο αγαπημένο μου εστιατόριο Il Giglio με το μαγικό παράθυρο της φωτογραφίας ήταν η στιγμή για ένα Le Brunate 2011 από τον Master του παραδοσιακού Barolo, Giuseppe Rinaldi που έδωσε αφορμή για λίγη φιλοσοφική συζήτηση μαζί με τον οινολόγο του Castelgiocondo Filippo Manni. 

Tα μεγάλα κρασιά εξυπηρετούν τρεις σκοπούς. Πρώτον της αναμφισβήτητης απόλαυσης που μοιράζουν απλόχερα. Δεύτερον της δημιουργίας μίας άλλης οπτικής και επακόλουθης βαθύτερης κατανόησης των πραγμάτων. Αντιλαμβάνοντας ουσιαστικά έννοιες όπως βάθος φρούτου, πολυπλοκότητα και κομψότητα. 

Και τέλος αποτελούν το 'ιερό δισκοπότηρο' και σημείο αναφοράς για όσους θέλουν να φτάσουν ψηλά. Όσοι λοιπόν στοχεύουν σε μεγάλα κρασιά από δύσκολες ποικιλίες σαν το Nebbiolo που οι τανίνες του δαγκώνουν ανελέητα (εδώ το Ξινόμαυρο, το Βερτζαμί, το Μανδηλάρι και άλλες μου έρχονται καταρχάς στο μυαλό) επιβάλλεται να δοκιμάσουν κρασιά σαν το Brunello της Stella ή το Barolo του Rinaldi. Τους ενθαρρύνω να δοκιμάζουν τέτοιου είδους κρασιά για να βλέπουν, για να πιστέψουν και να αντιληφθούν την απόσταση από το καλό στο καλύτερο στο εξαιρετικό και τέλος στο θεσπέσιο. 

Είμαστε τυχεροί που υπάρχουν τέτοιου είδους κρασιά που είναι leading lights στον 'κόσμο μας' , κρασιά που ιντριγκάρουν τα 'φαιά μας κύτταρα' και που διευρύνουν τους ορίζοντες μας. Κρασιά που μας κάνουν να αισθανόμαστε μικροί οινικοί Πουαρώ. Κρασιά που είναι υπεράνω όλων και που δεν υπακούουν σε κανένα κανόνα αλλά δημιουργούν τους δικούς τους.