23 May 2020
Το ποτήρι μισογεμάτο Μέρος 1: Για τα ‘’φρέσκα’’ κρασιά
'Το ποτήρι μισογεμάτο' είναι μία σειρά άρθρων που θα δει μόνο τη θετική πλευρά και επίδραση του Covid στην οινική μας βιομηχανία. Ξεκινάμε σήμερα με το αποτύπωμα που μπορεί να αφήσει στις καταναλωτικές μας συνήθειες για τα λευκά κρασιά.
Παρακολουθούσα πρόσφατα ένα webinar που πραγματοποίησε το Ινστιτούτο των Masters of Wine για την επίδραση του Covid 19 στην οινική βιομηχανία. Το θέμα ήταν η διάσπαση στην αλυσίδα διανομής παραγωγού προς καταναλωτή (τα webinars είναι προσβάσιμα σε όλους εδώ). Από τα πιο ενδιαφέροντα που ειπώθηκαν ήταν η ανάγκη της εξέλιξης του marketing του κρασιού και ότι η νέα εποχή δεν αλλάζει απλά τις καταστάσεις αλλά επιταχύνει αλλαγές που ήδη είχαν ξεκινήσει. Ένα είδος επιταχυντή δηλαδή. Όποιος ήταν καλός στη φυσική ή έχει διαβάσει το Angels & Demons του Dan Brown θα με νιώσει ενδεχομένως καλύτερα. Για παράδειγμα η φυλλοξήρα στην Καμπανία οδήγησε την περιοχή σε μία νέα εποχή με περισσότερα αφρώδη κρασιά έναντι των ήσυχων που παραγόντουσαν μέχρι τότε. Παράλληλα ενδυνάμωσε τους Negociants.
Στη δική μας ‘’σκηνή’’ γίνεται λόγος για μία χαμένη χρονιά, το 2019, ειδικά για τα λευκά κρασιά που το μάρκετ θέλει παραδοσιακά να πίνονται φρέσκα. Μία χρονιά που έχει γραφτεί ότι ήταν μάλιστα εξαιρετική για πολλές περιοχές. Τι αλλαγή επιταχύνεται εδώ θα με ρωτήσετε; H χρονιά χάνεται. Όχι ακριβώς.
Μαθαίνουμε επιτέλους με αίμα και πόνο να πίνουμε τα λευκά τη δεύτερη χρονιά. Και μην πει κάποιος ότι μας συμφέρει να λέμε τώρα κάτι τέτοιο, γιατί το λέω εδώ και πολλά χρόνια επιχειρηματολογώντας ότι τα ποιοτικά λευκά που παίρνουν το χρόνο τους για να φτιαχτούν και να παρουσιαστούν στην αγορά, είναι καλύτερα τον δεύτερο χρόνο της ζωής τους. Ίσως και τον τρίτο. Κερδίζοντας σε ισορροπία, αρμονία και πολυπλοκότητα και ξεδιπλώνοντας όλο τους το αρωματικό δυναμικό. Θεωρώ δηλαδή ότι όλα τα ποιοτικά κρασιά που δεν βιάζονται για να κυκλοφορήσουν τον Οκτώβριο δείχνουν καλύτερα τη δεύτερη χρονιά αντί των πρώτων μηνών της κυκλοφορίας τους που θα είναι πιο σφιχτά ενδεχομένως και σε bottle shock.
Τι συμβαίνει όταν βιαζόμαστε; Σε βιαστικές εμφιαλώσεις - για να είναι το κρασί έτοιμο τον Οκτώβριο -παρατηρούνται μεγάλες επεμβάσεις από τους οινοποιούς προκειμένου να στρογγυλέψει το κρασί (τεχνητά) και να είναι απολαυστικό στον καταναλωτή. Για παράδειγμα, αντί για παραμονή με τις οινολάσπες μπορούν να προστεθούν οινολογικά πρόσθετα για παρόμοια δράση όπως οι μανοπρωτεϊνες. Με λίγα και απλά λόγια το κρασί περνάει ένα μικρό μαρτύριο και ένα ισχυρό φινίρισμα σε σύντομο χρόνο προκείμενου να παρουσιαστεί σε φόρμα νωρίς - νωρίς. Και αντέχει κατά μέσο όρο μερικούς μήνες μέχρι να ξεκινήσει την κατηφόρα. Αυτή είναι η αντίληψη να φτάσουμε πρώτοι και όχι να κάνουμε κάτι που θα αντέξει στο χρόνο.
Από την άλλη πλευρά,
Mία εξαιρετική Μαντινεία είναι καλύτερη το δεύτερο ή τρίτο χρόνο της ζωής της κερδίζοντας και σε αρώματα. Δίπλα στο τριαντάφυλλο εμφανίζονται και ωραία πιπέρια και άλλα μπαχαρικά.
Μία εξαιρετική Μαλαγουζιά δεν έχει να φοβηθεί κάτι. Δεν θα κρεμάσει και σε πολύ καλές χρονιές μάλιστα θα πάει και πέντε χρόνια.
Το ίδιο θα έλεγα και για τη Ρομπόλα που θα ξεδιπλώσει πιο άνετα τα αρώματα μάραθου που κρύβει στη νεότητά της αλλά και για το Σαββατιανό. Και τα δύο θα ωφεληθούν από λίγο bottle aging. Άλλωστε έχουμε αρκετά παραδείγματα από όλα αυτά.
Για το Ασύρτικο ούτε κουβέντα. Αδικείται την πρώτη χρονιά, το λέμε παντού, είναι οινική ‘’βρεφοκτονία’’.
Το ίδιο και για κρασιά που έχουν ωριμάσει σε βαρέλι. Είναι κρίμα να καταναλώνονται λόγω μόδας τόσο νωρίς. Ο καταναλωτής χάνει ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της απόλαυσης που μπορεί να πάρει. Δεν θα επιβραβευθεί στο μέγιστο.
Ακόμα και κάποια ροζέ, αν και όχι όλα αυτή τη στιγμή, θα αντέξουν και τη δεύτερη χρονιά.
Δουλειά μας είναι να εκπαιδεύουμε και να ενημερώσουμε τον καταναλωτή να μην περιμένει πάντα κρασιά κολώνιες αλλά κρασιά με υφές, με γεύσεις, με εξέλιξη, με προσωπικότητα. Κρασιά που ξέρουμε να φτιάχνουμε και που με την ωρίμανσή τους φτάνουν σε υψηλότερα επίπεδα ποιότητας.
Πως είναι δυνατόν άλλωστε να μιλάμε για μεγάλα ελληνικά κρασιά που δεν αντέχουν πάνω από έξι μήνες;
Και φυσικά μην ξεχάσω τον επιταχυντή του βιδωτού πώματος. Μία ακόμα έκκληση να δοθεί επιτέλους η επιλογή στους παραγωγούς που κάνουν ΠΟΠ να χρησιμοποιούν βιδωτό πώμα που διασφαλίζει μεγαλύτερη ζωή. Και στα λευκά και στα κόκκινα. Θερμή παράκληση.
Σε αυτές τις στιγμές που οι παραγωγοί αλλά και όλοι μας σκεφτόμαστε ακόμα και την ίδια την ύπαρξή μας θα σταθεί μόνο ότι είναι μόνο αληθινό. Όπως λέει και ο φίλος μου Μάριος Καρύστιος στο The Art of Slowness ότι είναι απ’έξω πρέπει να αντανακλά το από μέσα. Την αλήθεια δηλαδή.
Καλή Κυριακή
Γιάννης
Περισσότερο διάβασμα:
ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΛΕΥΚΑ ΚΡΑΣΙΑ: ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΠΙΟ ΠΑΛΙΟ
Αφιερωμένο στη μνήμη του πεθερού μου Αλέξανδρου Τουλιάτου που ήταν ένας αληθινός υπέροχος άνθρωπος, επιστήμονας και καλλιτέχνης.
Post your comment
