Για το ποια κρασιά είναι υπερτιμημένα και το περίφημο value for money...

Δεν είχα σκοπό να γράψω άρθρο αυτή την εβδομάδα, όμως μία χθεσινή συζήτηση που είχα με ένα φίλο μου έδωσε την αφορμή να ξετυλίξω το σκεπτικό μου στο τι είναι ακριβό και τι όχι. Μιλάμε πάντα για το κρασί αλλά είμαι σίγουρος ότι στο τέλος του κειμένου θα δείτε ότι το σκεπτικό μου είναι εφαρμόσιμο λίγο πολύ παντού. Πολύ συχνά με ρωτάνε λοιπόν ή μου καταθέτουν την άποψή τους φίλοι καταναλωτές ή επαγγελματίες ότι το τάδε κρασί είναι ακριβό, πολύ ακριβό, πανάκριβο κοκ. Αντίθετα πολύ σπάνια θα πει κάποιος ότι ένα κρασί είναι φθηνό ή πάμφθηνο. Τι συμβαίνει επομένως και το έχω βιώσει και εγώ προσωπικά στο παρελθόν;

Δοκιμάζεις ένα κρασί που τυγχάνει να είναι πολύ καλό μεν αλλά δεν σε πείθει ότι αξίζει για παράδειγμα τα 40 ευρώ που ζητάει ο παραγωγός. Δεν έχει δηλαδή το wow factor που ψάχνεις για να δικαιολογήσεις την τιμή των 10 – 15 ευρώ παραπάνω. Εκεί πάντα κάνω μία ερώτηση. Ακόμα και στον εαυτό μου. Μάλλον δύο ερωτήσεις.

Ερώτηση 1: Είναι κρασί vin de terroir ή ένα κρασί vin d’effort; Κρασί από συγκεκριμένο εξαιρετικό terroir ή ένα απλό καθημερινό, συχνά γοητευτικό κρασί; Αν συμβαίνει η δεύτερη περίπτωση τότε το πιθανότερο είναι το κρασί να είναι πράγματι υπερτιμημένο (overpriced), δεδομένου ότι το κόστος ακόμα και στα πιο ακριβά κρασιά στον κόσμο δεν ξεπερνάει τα 10 με 12 ευρώ τη φιάλη. Αν όμως η απάντηση είναι ότι πρόκειται για κρασί terroir προχωράμε στην δεύτερη ερώτηση.

Ερώτηση 2: Έχετε επισκεφθεί τη συγκεκριμένη περιοχή και το αμπέλι του παραγωγού να δείτε τη δουλειά του και να μιλήσετε μαζί του; Αν ναι θα έχετε ήδη μία εικόνα του αν το κρασί είναι υπερτιμημένο ή όχι. Αν όχι θα πρότεινα να το κάνετε με την πρώτη ευκαιρία σε περίπτωση που θέλετε να έχετε μία πιο εμπεριστατωμένη άποψη για τα κρασιά του παραγωγού. Μόνο έτσι θα μπορέσετε να αποκωδικοποιήσετε την έκφραση ενός terroir και την προσπάθεια του παραγωγού να το εκφράσει όσο πιο πιστά μπορεί. Μόνο έτσι θα καταλάβετε τι κρύβεται στο ποτήρι. Τα μεγάλα κρασιά είναι οι άνθρωποι που τα δημιουργούν και οι ιστορίες τους. Αυτές αναδεικνύουν terroir και περιοχές. 

Φυσικά η τελική τιμή ενός κρασιού δεν αφορά μόνο το κόστος παραγωγής του και την ποιότητά του. Σε αυτά θα πρέπει να συνυπολογιστούν η φήμη του παραγωγού, η μόδα, το marketing και η ζήτηση για το συγκεκριμένο κρασί. Είναι μία σύνθετη εξίσωση που καταδεικνύει γιατί η πιο απλή Σαντορίνη που κυκλοφορεί είναι πιο ακριβή από την πιο απλή Νεμέα ή Νάουσα χωρίς όμως η τελική τιμή της φιάλης να έχει αναλογική σχέση με το κόστος παραγωγής.  Για παράδειγμα στη Σαντορίνη το σταφύλι κοστίζει πλέον 5 ευρώ το κιλό ενώ στις άλλες περιοχές κοντά στα 50 λεπτά. 10 φορές πιο πάνω δηλαδή στη Σαντορίνη κάτι που δεν αποτυπώνεται αναλογικά στις τιμές των κρασιών των περιοχών που προανέφερα. Μήπως θα έπρεπε λέτε (δεν θα μας συνέφερε όμως);

Αυτό που θα ήθελα να μείνει στο τέλος είναι ότι δεν είναι όλα τα κρασιά ίδια μεταξύ τους. Και κατ’αυτό τον τρόπο δεν μπορεί να συγκριθεί ένα Sauvignon Blanc της Νέας Ζηλανδίας ή ένα Pinot Grigio με ένα λευκό Hermitage ή Condrieu από το Ροδανό ή μία Βουργουνδία που έχει τη λέξη Montrachet γραμμένη με τον οποιοδήποτε τρόπο στην ετικέτα. Το πρώτο ανήκει στην κατηγορία ''αλκοολικού ποτού με βάση το σταφύλι'' ενώ τα άλλα στην κατηγορία κρασιών terroir που υπό συνθήκες γίνονται κρασιά ''Liquid Luxury Gold''. Στην τελευταία κατηγορία συγκαταλέγονται κρασιά χιλιάδων ευρώ όπως τα κρασιά του Domaine de La Romanee Conti, το Screaming Eagle και άλλα. Αν πρέπει να γίνει σύγκριση αυτή θα πρέπει να είναι των κρασιών εντός συγκεκριμένης περιοχής όπως και αν τη λένε αυτή. Εκτός αν ένα κρασί έχει καταφέρει να βγει πάνω από την περιοχή και να αποτελέσει σημείο αναφοράς από μόνο του. 

Και μια και φτάσαμε και εκεί ας μιλήσουμε και για το περίφημο value for money. το ιερό δισκοπότηρο του κρασιού για πολλούς. Φοβάμαι ότι με την άποψή μου θα στενοχωρήσω πολλούς αλλά το κρασί στην πιο terroir έκφρασή του δεν είναι το καλύτερο παράδειγμα value for money προϊόντος. Αξίζουν τα παραπάνω κρασιά τρεις και πέντε χιλιάδες ευρώ; Αν τα δούμε ως κρασιά θεωρώ πως όχι. Σε καμία περίπτωση. Δεν είναι δυνατόν να υπάρχει κρασί που τα 100 ml ‘’ζουμιού’’ του να αξίζουν 1000 ευρώ που στο τέλος μετασχηματίζεται ως εμπειρία μόλις το κρασί καταναλωθεί. Αν τα δούμε όμως ως τρόπαια και έργα τέχνης λόγω της σπανιότητάς τους sky is the limit. Αν κάποιος λοιπόν ψάχνει value for money σε αυτά τα κρασιά φοβάμαι ότι δεν θα το βρει. Είναι πολύ δύσκολο να βρεις value for money Βουργουνδία, θα πρέπει να πας σε δεύτερο - τρίτο χωριό ή άγνωστο παραγωγό ή να ψάξεις εναλλακτικές περιοχές όπως η Jura. Όπως δεν θα βρει value for money σε έργα τέχνης ή άλλα luxury goods όπως ρολόγια, αυτοκίνητα, ρούχα ή δερμάτινα είδη. 

Είναι value for money ένα Patek Philippe, μία Louis Vuitton τσάντα, μία Aston Martin Rapide S, ένα Romanée-Saint-Vivant ; Φυσικά και όχι. Αλλά αυτός που τα αγοράζει τα αγοράζει για άλλο λόγο, για το πως τον κάνουν να νιώθει στα μάτια των άλλων. Αυτό πληρώνει στο τέλος. 

Photo by Edgar Castrejon on Unsplash