Οι κίνδυνοι του κρασιού Mέρος 2 - Η υπεραπλούστευση και το κρασί που σου αρέσει

Συνεχίζω σήμερα με το δεύτερο μέρος της στήλης ‘’οι κίνδυνοι του κρασιού’’ συζητώντας το θέμα της προσέγγισής του. 

Το κρασί είναι ένα πολύπλοκο προϊόν όπως και άλλα πράγματα στη ζωή. Toυλάχιστον όταν η συζήτηση περιστρέφεται σε κρασιά terroir και όχι vins coca cola. Περιλαμβάνει έννοιες γεωλογίας, γεωγραφίας, μετεωρολογίας, φυσικής, χημείας και φιλοσοφίας και ίσως ξεχνάω κάτι. Kαι είναι αυτή η πολυσύνθετη φύση του που ελκύει ένα ετερόκλητο πλήθος ανθρώπων που στη συνέχεια με πολύ μεγάλη ευκολία γίνεται μία παρέα χαρίζοντας μία πρωτόγνωρη αμεσότητα σε ανθρώπους που ποτέ δεν έχουν γνωριστεί μεταξύ τους. 

Σε ένα προϊόν με τόσες ιδιαιτερότητες ο τρόπος προσέγγισής του κάνει τη διαφορά. Ναι να μην γίνουμε τεχνικοί μιλώντας πάντα για οξύτητες, pH, και dry extract αλλά κάπως πρέπει να δώσουμε κάτι παραπάνω από μάθηση νηπιαγωγείου και ‘Λόλα να ένα μήλο’. Ο κίνδυνος εδώ, είναι στην λαχτάρα να είμαστε fun και να προσεγγίσουμε τους millenials να ισοπεδώσουμε τα πάντα. Είναι η επικοινωνία της μορφής ‘’το καλύτερο κρασί είναι το κρασί που σου αρέσει’’ η ενδεδειγμένη; Θα διαφωνήσω γιατί θεωρώ ότι δεν θα μας πάει στο επόμενο επίπεδο ενώ θα μας διατηρήσει στο τωρινό μόνο για λίγο. Είναι αυτή η υπεραπλούστευση όλων που με φοβίζει γιατί στο τέλος οδηγεί σε μία επίπεδη γραμμή εμπειρίας και απόλαυσης. 

Ακούω εδώ και πάρα πολλά χρόνια την 'ατάκα' ότι το καλύτερο κρασί είναι αυτό που σου αρέσει. Είναι η μισή αλήθεια. Φυσικά ισχύει αυτό. Όμως θα περίμενα μαζί με αυτό να προτείνουμε και πραγματικά ενδιαφέροντα κρασιά, να προτρέψουμε τον καταναλωτή να μάθει περισσότερα για να ανέβει στην επόμενη πίστα του κρασιού, να προετοιμάσει την παλέτα του για κάτι πιο ξεχωριστό. Να του δώσουμε και άλλες πληροφορίες με ένα storytelling που δεν είναι αντιγραφή του Wikipedia ή αναγνωστικού της πρώτης δημοτικού. Για μένα το καλύτερο κρασί είναι αυτό που το θυμάμαι, που έχει καταγραφεί στη μνήμη μου και μένει εκεί ακλόνητο σαν βράχος με την θάλασσα να έχει λειάνει στο πέρασμα του χρόνου τις γωνίες της νεότητάς του. Ένα 1994 Cornas του Thierry Allemand.

Ας αναλύσω λίγο ακόμα την υπερπλούστευση με ένα παράδειγμα εκτός κρασιού. Ας υποθέσουμε ότι κάποιος θέλει να γίνει πιανίστας αλλά δεν έχει την οικονομική ευχέρεια να πάει σε ένα καλό ωδείο, ούτε να εξετάσει υποτροφίες σε σχολές της Νέας Υόρκης ή του Λονδίνου. Εκεί θα υπάρχει και μεγάλη πίεση και απαιτήσεις, τα ωράρια θα είναι εξαντλητικά. Γιατί να μην μάθει από κάπου που τα πράγματα είναι πιο απλά; Με ένα αρμόνιο ή ακόμα καλύτερα με μία μελόντικα και ένα πρόγραμμα υπολογιστή. Στο κάτω κάτω της γραφής πλήκτρα και τα μεν, πλήκτρα και τα δε όμως η διαφορά στη 'θέα' είναι αγεφύρωτη. 

Υπάρχουν οι εξής τρεις τρόποι να προσεγγίσουμε ένα θέμα. Να το αγνοήσουμε και ουσιαστικά υπεραπλουστεύοντας το να μιλάμε για όλα τα άλλα εκτός της ‘καρδιάς’ του θέματος βάζοντας στη συζήτηση συναισθήματα και μοναδικότητες αλλά όχι ουσία ή τουλάχιστον όχι την ουσία του συγκεκριμένου κρασιού. 

Να το αναλύσουμε και να δείξουμε πόσα πολλά ξέρουμε με μεγάλες πιθανότητες να χάσουμε το ακροατήριο. Και τέλος να μιλήσουμε για την ουσία κατανοώντας το κρασί και ακόμα πιο σημαντικά κατανοώντας που απευθυνόμαστε. Δίνοντας ολοκληρωμένες πληροφορίες και περιεχόμενο με εύστοχες παρατηρήσεις και αναλύσεις. Ελπίζω να μη με ρωτήσετε τι πιστεύω…

Σε μία εποχή που από το τίποτα κάποιος γίνεται viral με ένα βίντεο ή μία έξυπνη φωτογραφία ή ανεβάζοντας τεχνητά ακόλουθους είναι σημαντικό να δούμε ένα αξιοπρεπές storytelling για όσους το πιστεύουν και επενδύουν σε αυτό. Αν και όπως κάποιοι μπορεί να θυμούνται από το pod cast με το Giovani Gaja υπάρχει και η άλλη άποψη ότι, 'No communication is the best communication'. 

Kαλή Κυριακή

Photo by Imani Clovis on Unsplash