Ελληνικά Ροζέ: Πέρα από την Προβηγκία

Είναι λοιπόν μάλλον παγκόσμια τάση να οδηγούνται τα ροζέ σε ένα ενιαίο στυλ με πολύ απαλό χρώμα φλούδας κρεμμυδιού, μηδενικές τανίνες και ελάχιστο φρούτο μιμούμενα τα επιτυχημένα εμπορικά ροζέ της Προβηγκίας. Φυσικά και έχουν βγει μερικά πολύ πετυχημένα κρασιά στην Προβηγκία ανάμεσά τους και κάποια πολύ αξιόλογα, με την ξεχωριστή περιοχή Bandol να δίνει τις λεγόμενες Ρολς-Ρόυς εκδοχές. Σε καμία περίπτωση όμως, αυτό δεν σημαίνει ότι το στυλ των ροζέ οριοθετείται ή πολύ περισσότερο εξαντλείται στην εν λόγω περιοχή.  

Αυτό που μας (και με) ενδιαφέρει προσωπικά είναι τι γίνεται στην Ελλάδα που φαίνεται ότι ακολουθεί το παραπάνω τρεντ. Σίγουρα τα τελευταία δύο χρόνια υπήρξε μία σημαντική μετατόπιση του στυλ των ελληνικών ροζέ. Από εκεί που ήταν σε πιο σκουρόχρωμες αποχρώσεις (με βασική εξαίρεση  τα ροζέ από Ξινόμαυρο που τα φλούδια τους έχουν λίγες χρωστικές) θα έλεγα ότι ένα μεγάλο ποσοστό πλέον - ίσως και κοντά στο 50% -  ακολουθεί την ίδια κόπια. 

Αποτέλεσμα να είναι σχεδόν όλα τα ίδια, με πολύ λίγο φρούτο και αρώματα προσπαθώντας να εντυπωσιάσουν πιο πολύ με τη φιάλη και το χρώμα παρά με το περιεχόμενο και τον χαρακτήρα. Ο λόγος είναι πολύ απλός: για το επιδιωκόμενο πολύ απαλό χρώμα πραγματοποιείται ελάχιστη εκχύλιση με αποτέλεσμα να χάνεται ο ποικιλιακός χαρακτήρας της πρώτης ύλης.

Πιστεύω ότι δεν υπάρχει λόγος για αυτή την μίμηση στυλ που λογικά θα οδηγήσει σε νέα μίμηση σε μερικά χρόνια, δεδομένου ότι οι παραγωγοί της Προβηγκίας θα επανέλθουν με νέο στυλ πιο σκουρόχρωμης εκδοχής. Αντί λοιπόν να ακολουθηθεί η μόδα, ίσως είναι πιο χρήσιμο να επαναπροσδιορισθεί το στυλ των ελληνικών ροζέ πιθανότατα με περισσότερο χρώμα αλλά αποφεύγοντας ταυτόχρονα την γλυκατζούρα των παλιών εποχών. 

Το ''δικό μας'' στυλ στα λευκά και κόκκινα κρασιά επιβραβεύεται διεθνώς. Γιατί όχι και στα ροζέ;