Μην του παίρνεις την βαρέλα...

Κάναμε περίπου μισή ώρα με το 4 Χ4 (τα κατσάβραχα δεν άφηναν άλλη επιλογή) για να βρεθούμε σε αυτό που ο Κοσμάς, οινοποιός της περιοχής μου περιέγραφε ως μία μικρή Ελβετία της επαρχίας. Πράγματι κοντά στα 2.000 μέτρα υψόμετρο αυτό που αντίκρυσα μαζί με τον συνεργάτη μου, σομελιέ Ιάσωνα Δανέζη ξεπερνούσε τις προσδοκίες μου. Μία καταπράσινη πλαγιά με έλατα και εμείς να βρισκόμαστε σχεδόν πάνω στα σύννεφα.

Φτάνοντας στο καταφύγιο συναντήσαμε άλλους τρεις κάτοικους της περιοχής που μετά την πρωινή τους βόλτα είπαν να κάνουν το μεσημεριανό τους διάλειμμα παρέα μας. Στην πορεία είχαν ''τρυγήσει'' περίπου δύο κιλά μανιτάρια που τα έβαλαν στα κάρβουνα μαζί με φιλέτο προβατίνας που έγινε λουκούμι. 

Και τι θα πιούμε παιδιά αναρωτήθηκα; Κανένα τσιπουράκι να υποθέσω; '' Όχι φίλε μου'' απάντησε ο κυρ Γιώργης, ο πιο ηλικιωμένος της παρέας ετών 75, ''θα πιούμε από το κρασί μας και μάλιστα θα μας πεις και πως σου φαίνεται...''. Φυσικά απάντησα με αφέλεια χωρίς να ξέρω τι με περιμένει ενώ ο Κοσμάς μου έκλεισε πονηρά το μάτι. 

Στον χρόνο που μεσολάβησε μέχρι να ετοιμαστεί το φαγητό, έκανα την πρώτη μου εξόρμηση με τον κύριο Γιώργο για να βρούμε μερικά Lactarius μανιτάρια του σολωμού που μας έλειπαν απο το μανιταροκαλάθι και θα έδιναν γευστικό βάθος στο μαγείρεμα. Τα εντόπισε με χαρακτηριστική ευκολία κατεβαίνοντας σαν έφηβος ένα απότομο μονοπάτι. ''Ξέρεις με αυτά τα μανιτάρια επιβίωσαν οι γονείς μου στην κατοχή'' μου αφηγείται! Με χαρά του δείχνω ένα μανιτάρι που εντόπισα. Καλό είναι αυτό; τον ρωτάω. ''Πέτα το αμέσως κάτω, είναι δηλητηριώδες'' μου απαντάει με φυσικότητα κόβοντάς μου όσο αέρα μπορεί να απέκτησα τα προηγούμενα πέντε λεπτά.

Στην σπηλιά των Flintstones

Tα φοβερά μεζεδάκια αρχίζουν να προσγειώνονται στο ξύλινο τραπέζι και το κρασί του Κυρ Γιώργη εμφανίζεται σε ένα αυτοσχέδιο ποτήρι. Το μυρίζω και είναι τόσο φρέσκο όσο ένα ωραιότατο παλαιωμένο ξύδι. Είμαι όμως θαρραλέος και το δοκιμάζω κιόλας για να σιγοψιθυρίσω βρε παιδιά τι αμαρτίες πληρώνω, θα την γλυτώσουμε από τα άγρια μανιτάρια για να την πατήσουμε από τα σταφύλια...

''Λοιπόν πως σου φαίνεται Γιάννη που είσαι και ειδικός και καλά;'' με ρωτάνε όλοι τους σχεδόν με μία φωνή. Αποκλείεται να ξεφύγω συμπεραίνω και αποφασίζω να το πάω ήρεμα. Καλή προσπάθεια για χωρική οινοποίηση λέω αλλά δεν έχει και πολύ φρούτο. Αν θες να το κάνεις καλύτερο ή δώσε σταφύλια στον Κοσμά ή ρώτα έναν οινολόγο να στο βελτιώσει. Τι λες;

''Μα εγώ θέλω να πίνω από την βαρέλα μου'' απαντάει με παράπονο αλά Βασιλάκη Καΐλα ο κυρ Γιώργος. ''Επίσης δεν θέλω χημικά''. Ξέρεις δεν είναι χημικά αλλά συντηρητικά που μετρούνται για να είναι πάντα εντός ορίων και ουσιαστικά προστατεύουν το κρασί, τολμώ να ψελλίσω. ''Δεν ξέρω τι μου λες αλλά εγώ αυτό πίνω και κάνω φοβερό σεξ (το είπε λίγο διαφορετικά) στα 75 μου''. Την ίδια στιγμή ο φίλος μου Ιάσωνας Δανέζης σκύβει στο αυτί και μου ψιθυρίζει ''βρε Γιάννη μήπως εμείς τελικά πίνουμε από τα λάθος κρασιά;;;''

(Σχεδόν) τo προσπερνάω και συνεχίζω την καταδικασμένη σε αποτυχία δευτερολογία μου. Ξέρεις Μπάρμπα Γιώργο είναι πιο ασφαλές να πίνεις εμφιαλωμένο κλπ κλπ, εδώ πολλά μπορεί να έχουν συμβεί. Μπορώ να σε ρωτήσω πότε ήπιες τελευταία φορά εμφιαλωμένο; ''Άκου Γιάννη'', ζωήρεψε η συζήτηση, ''μία φορά ήπια εμφιαλωμένο και είχα για τρεις ημέρες πονοκέφαλο''. Μήπως ήπιες παραπάνω του λέω ή μήπως αυθυποβάλεσαι, γιατί αυτό που λες δεν εξηγείται επιστημονικά είπα με άνεση και χαρακτηριστική ετοιμότητα για να προσλάβω το μεγαλοπρεπές ''Λες χαζομάρες (το είπε λιγότερο ευγενικά). Ότι και αν μου πεις εγώ θέλω την βαρέλα μου. Την βαρέλα μου λέω!'' 

Β-Α-Ρ-Ε-Λ-Α!!! και σχεδόν ορκίζομαι ότι είδα καπνούς να βγαίνουν από τα αυτιά του κυρ Γιώργη.

Και εκεί συνειδητοποίησα γιατί ο Κοσμάς μου έκλεισε το μάτι και γιατί δεν έφερε το δικό του εμφιαλωμένο κρασί στην μάζωξη. And I rest my case, it's a lost fight (for now)...

Περισσότερα για το χύμα κρασί στο Απομυθοποιώντας το χύμα κρασί