Το ελληνικό κρασί που δεν μοιάζει με κανένα άλλο

Στη συνέχεια του άρθρου μου της προηγούμενης εβδομάδας για το λεξιλόγιο του κρασιού και την επιλογή της 'γλώσσας' που θα χρησιμοποιήσουμε αναφέρθηκα και στο θέμα των μεταφορών:

''Πολύ συχνά χρησιμοποιούμε και μεταφορές για να κάνουμε πιο κατανοητή μία ποικιλία, περιοχή ή στυλ κρασιού.  Για παράδειγμα, αν το Αγιωργίτικο ήταν σκηνοθέτης θα ήταν ο Steven Spielberg ενώ το Ξινόμαυρο ο Fellini. Ή ότι η Μαλαγουζιά είναι μία ποικιλία με την καρδιά ενός νομάδα – heart of a nomad (επειδή φύεται σε όλη την χώρα) και οι τανίνες της Μανδηλαριάς είναι σαν τοίχος από τουβλάκια Lego. Είναι επίσης πολύ συνηθισμένοι οι παραλληλισμοί με ρούχα, βελούδο, μετάξι, κασμίρ…Πρόσφατα είχα γράψει για μία Σαντορίνη ότι ήταν η υψηλή τέχνη του νησιού, ο Σαγκάλ του Ασύρτικου με τον κίνδυνο αρκετός κόσμος να πρέπει να γκουγκλάρει τον Σαγκάλ.''

Δεν είναι σπάνιο επίσης να ακουστεί ότι η 'Α' περιοχή είναι η Τοσκάνη της Ελλάδας, η 'Β' η Βουργουνδία και η 'Γ' το Μπορντώ κοκ. Εδώ να με συγχωρέσετε θα διαφωνήσω. Και ενώ δεν μπορούμε να αποφύγουμε ολότελα αυτούς τους παραλληλισμούς (που τους έχω κάνει και εγώ) νιώθω ότι είναι η στιγμή να κάνουμε ένα βήμα παραπέρα. Να προβάλλουμε τις ελληνικές περιοχές και ποικιλίες με την δική τους προίκα και τα δικά τους χαρακτηριστικά. Πως μπορούμε να μιλάμε για μοναδικότητα περιοχών και τα ξεχωριστά μας τερουάρ που δεν μοιάζουν με κανένα στον κόσμο και δίπλα να 'κοτσάρουμε' ότι η Νεμέα, η Νάουσα, η Σαντορίνη, η Κρήτη, η Κεφαλονιά, η Σάμος .... μοιάζει με κάτι άλλο, κάποιου άλλου;

Γράφει ο Miles Lambert Gocs, στο δύσκολο να βρεθεί -αλλά αξίζει τον κόπο- βιβλίο του The Wines of Greece έκδοσης 1990, ''τα κρασιά της Σαντορίνης δεν μπορούν να συγκριθούν με κανένα άλλο στην Ελλάδα ή στην Ευρώπη. Είναι κρασιά μοναδικά στο είδος τους''.

Το ίδιο θα έλεγα ότι θα πρέπει να ακολουθήσουμε για όλα τα terroir κρασιά που παράγουμε. Αυτόφωτες ποικιλίες και περιοχές. Προφανώς ο παραλληλισμός του Ξινόμαυρου με το Nebbiolo είναι πολύ βολικός και ίσως είναι μία εξαίρεση που ενδεχομένως βολεύει και δεν μπορεί να αποφευχθεί πλήρως. Όμως και εκεί ο χαρακτήρας των κρασιών είναι κατ' αρχάς ελληνικός και μεσογειακός. Με κεράσι, πάστα ελιάς, αποξηραμένη τομάτα και βότανα. Είναι η Νάουσα ή το Αμύνταιο και όχι το Piemonte που είναι tar and roses.

Είναι διαφορετικό συνεπώς το να προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε ένα στυλ κρασιού με βάση κάτι γνωστό από το να επικοινωνήσουμε το ελληνικό κρασί στοχευμένα και έξυπνα. Και να αρχίσουμε να νιώθουμε περήφανοι για αυτά που έχουμε, για τα δικά μας 'παιδιά' που δεν μοιάζουν με κανενός άλλου.

Καλή Κυριακή

Γιάννης

H φωτογραφία είναι από τον αμπελώνα των Δαφνών στην Κρήτη. Τραβήχτηκε κατά τη διάρκεια του ταξιδιού των Masters of Wine | 2019