Υπάρχει χώρος για τις διεθνείς ποικιλίες στην Ελλάδα;

Πρόσφατα είχα μία συζήτηση με ένα Έλληνα παραγωγό στην εξαιρετική εκδήλωση της Trinity που θα μπορούσα να γράψω κάτι και για αυτό αλλά δυστυχώς ένας άνθρωπος είμαι με δύο μόνο χέρια και ένα πληκτρολόγιο. Εν συντομία, εξαιρετικός χώρος, ωραία ατμόσφαιρα και vibes, μουσική επιτέλους κάτι που σπάει τη μονοτονία και ξεφεύγει λίγο από το αποστειρωμένο και political correct πλαίσιο αρκετών γευσιγνωσιών. Όλα χρειάζονται αρκεί να υπάρχει μέτρο. 

Κλείνει η παρένθεση και επιστροφή στο θέμα. Υπάρχει χώρος λοιπόν; Εξαρτάται που απευθυνόμαστε. Αν μιλάμε για την αγορά της Ελλάδας σίγουρα ναι. Καταρχάς τόσο το Cabernet Sauvignon, όσο το Syrah και το Chardonnay μετά από τόσα χρόνια επιτυχημένης πορείας έχουν σχεδόν πολιτογραφηθεί ως ελληνικές ποικιλίες. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Ο Έλληνας καταναλωτής πάντα θα κλείνει το μάτι στο ξενόφερτο, θα γοητεύεται από τις ποικιλίες του Ροδανού και του Μπορντώ. Κάτι απόλυτα δικαιολογημένα έως ένα σημείο αφού αυτές οι ποικιλίες έχουν αποδεδειγμένα δώσει πολύ μεγάλα κρασιά.  

Στο εξωτερικό όμως είναι διαφορετικά ειδικά όταν η συζήτηση περιστρέφεται γύρω από ώριμες αγορές. Εκεί οι αυτόχθονες ποικιλίες είναι το υπερατού των νεανικών μας χρόνων. Οποιαδήποτε συζήτηση αρχίζει και τελειώνει με αυτές δηλαδή το Ασύρτικο, το Μοσχοφίλερο, τη Μαλαγουζιά, τη Ρομπόλα, το Βιδιανό και το Σαββατιανό για τις λευκές και με το Αγιωργίτικο, το Ξινόμαυρο, τη Μαυροδάφνη και το Μαυροτράγανο για τις κόκκινες. Μέχρι στιγμής. Πολλές ακόμα ποικιλίες θα μας εκπλήξουν μελλοντικά, είμαι σίγουρος για αυτό εφόσον επενδύσουμε πραγματικά σε αυτές. Kαι εφόσον οι παραγωγοί συνεχίσουν τις προσπάθειές τους για καλύτερη κατανόησή τους. 

Οι λόγοι της επιτυχίας των αυτόχθονων ποικιλιών είναι απλοί και έχουν καταγραφεί ουκ ολίγες φορές. Η ιδιαίτερη γεύση των ποικιλιών αυτών, η σύνδεσή τους με μοναδικά terroir και το πλεονέκτημα ότι δεν έχουν ανταγωνισμό είναι στο προσκήνιο και δικαιολογούν όλο αυτό τον θόρυβο που έχει δημιουργηθεί γύρω από αυτές. 

Παρόλα αυτά νιώθω ότι ίσως αδικούμε σε ένα σημείο τα κρασιά από διεθνείς ποικιλίες. Αν ένα πράγμα μας διδάσκει ο κόσμος του κρασιού είναι να μην βάζουμε ταμπέλες και να είμαστε ανοιχτόμυαλοι. Πολύ καλά κρασιά παράγονται από όλους τους παραγωγούς ανεξάρτητα μεγέθους παραγωγής και από όλες τις ποικιλίες αυτόχθονες ή μη. Το ζήτημα είναι άλλο. Πως εκφράζει ο κάθε παραγωγός το terroir του και πως το αναδεικνύει (αν στην τελική το καταφέρνει αυτό); Παράγεται κάτι διαφορετικό και πραγματικά μοναδικό που μόνο στο συγκεκριμένο μέρος του κόσμου δίνει αυτό το χαρακτήρα και ξεχωρίζει; Ή το κρασί θα μπορούσε να παράγεται οπουδήποτε στον κόσμο; 

Αν η απάντηση είναι λοιπόν η πρώτη τότε ναι υπάρχει χώρος και για τα κρασιά από ξένες ποικιλίες. 

Καλή Κυριακή

Γιάννης
 

Photo by Kyle Glenn on Unsplash